We krijgen regelmatig de vraag waarom wij onze "bewoners" gasten noemen. Wij vinden het logisch, maar leggen het graag aan u uit.
Elk mens heeft een idee over het gelukkig oud worden. Bij dat idee hoort geen Alzheimer en al helemaal niet het stadium dat je niet meer zelfstandig in je eigen huis kan wonen.
Niemand droomt ervan om in een "instelling" te wonen, of dat nu een grootschalig verpleeghuis is, of een kleinschalige woonvorm. Het ideale toekomstplaatje ziet eruit in volledige gezondheid en over absolute zelfbeschikking.
Helaas gaat dat niet voor iedereen op. Dat betekent volgens ons dat je welkom moet zijn in een veilige haven. Een plek waar iemand zich geborgen kan voelen, maar het is niet per definitie "thuis".
Het moet een plekje zijn waar iemand zich veilig kan voelen, contact kan maken met de medemens en vooral zichzelf mag zijn met zorg en ondersteuning waar nodig.
Thuis is vaak waar jezelf bent geboren, waar je kinderen zijn opgevoed, waar je gelukkige jaren met je partner hebt door mogen brengen. Thuis is niet wat door je ziekte je laatste woonplek is, ondanks dat het als een ontzettend gastvrije en geborgen omgeving kan voelen.
Het woord bewoner is daarom niet passend. Vraag het aan iemand met een vorm van dementie: waar is je thuis? Wij hopen dat onze gasten je minimaal het antwoord zullen geven dat dit hun veilige en vertrouwde omgeving is, maar zijn realistisch genoeg om te accepteren dat "thuis" ergens anders is.