Herbergier Piershil omarmt dieren, zowel in huis als buiten in de tuin. We zien dat het de gasten met dementie prikkelt. Alle vijf de zintuigen komen aan bod, hoewel het proeven ietwat grof gesteld is omdat er nog geen dier – in dit geval onze kippen – de pan is ingegaan. Wel konden we lang op zondagmorgen een eitje tikken dankzij de vier kippen die over de week heen voor iedere gast een ei hadden gelegd.
Koningin van de Herbergier
Maar laten we het eerst hebben over de honden. Donna is de Koningin van de Herbergier. In 2014 nam een gaste twee zwerfhonden uit Zuid-Europa mee: De teckel Mutti en Donna, een vuilnisbak op lage poten maar met een kop die aan een herder doet denken. De eigenwijze Mutti redde het niet. Na uitgelaten te zijn zonder haar behoefte te doen, had ze de geurige gewoonte er vervolgens eentje op de vloer van de woonkamer te draaien. Zij vertrok naar een familielid van de gaste die zich met succes over haar ontfermde. Donna groeide uit van een bescheiden, ietwat angstige hond naar een grand old lady. Alle gasten zijn dol op haar, ingegeven door de hoge mate van aaibaarheid en vertederende hondenogen. Talloze foto’s zijn er met de klassieke kiek van een gast die gebukt over de rug en het hoofd van Donna aait. Haar geliefde uitstraling levert haar ook veel, heel veel etenswaar op.
Het verlies van het geheugen maakte dat de gasten haar keer op keer weer iets gaven: “Ach, ze heeft nog niets gehad.” Het dreigde funest te worden want ze groeide dicht. Donna is nu op huisarrest in ons eigen woonhuis gezet, is weer fitter en meer afgepast laten we haar naar de Herbergier gaan. Donna heeft ondertussen weer een vriendin: de Friese Stabij Famke. Ook hierbij gold als voorwaarde dat er ‘zonder hond geen sprake van kon zijn dat de gaste zou komen wonen in de Herbergier’. Famke is nog jeugdig en – laten we het zo zeggen – houdt ons jong. Vaak ten goede, maar we kennen de momenten van ‘nee, niet nu’ en ‘kan het wat rustiger’.
Klein Schiphol
In de woonkamer hangt een vogelkooi, bestemd voor Jip de parkiet. Kwetterend tegen het spiegeltje laat hij zich geregeld horen. De meningen zijn verdeeld; gasten die het een vrolijk gebeuren vinden tot de ‘Partij van de Dieren-dames’ die het maar wat zielig vinden dat de vogel in een kooitje zit. De tuin van de Herbergier oogt als een klein Schiphol door het aan- en wegvliegen van vogels, gelokt door noten, vetbollen en zaadjes. Ondertussen zijn er 27 soorten geteld, waaronder de groene en bonte specht, de Vlaamse gaai en de ongekroonde Kingfisher, beter bekend als de IJsvogel. We maken er in de met veel glas gezegende serre een theater van en genieten van het naar buiten kijken en volgen van de vliegbewegingen. De tuinperikelen prikkelen de gasten. “Mijn vader was een echte vogelaar”, zo horen wij onze oudste gaste geregeld zeggen, nog immer met gepaste trots. Het gesprek gaat van ‘kijk, een vogel’ tot een verdieping over vleugels, snavels en vluchten.
''Het verlies van het geheugen maakte dat de gasten haar keer op keer weer iets gaven. Het dreigde funest te worden want ze groeide dicht.''
Zoals gezegd hebben we kippen. ‘Die horen echt bij een boerderij’, zo dachten wij en togen naar Puttershoek waar we vier ‘Kees Verkerk-kippen’ kochten. Onwetend als we waren, hadden we geen afrastering geplaatst. Dat doe je namelijk niet als Herbergier want wij zijn gewend zonder vrijheid beperkende maatregelen te werken. Dat hebben we geweten, tot groot plezier van onze gasten. De kippen doken overal op, lieten te pas en te onpas hun uitwerpselen achter en ruïneerden de jonge aanplant in de tuin. Zij waren altijd op zoek naar nog meer eten. Tijd om op te hokken.
Dierenliefhebbers
Sindsdien zien we de kippen geregeld huppen door het slop of zitten ze knus in de vensterbank in het zicht van onze gasten. Het valt op, het prikkelt en het is altijd goed voor een opmerking, verbazing dan wel een glimlach. Een vervelende bijkomstigheid is dat de lente de komst van ratten inluidt. Ze komen op het kippenvoer af, daar waar zij normaliter verblijven in de nabijgelegen kreek. Het spel tussen de kippen en ratten in plaats van dat tussen de kat en muis is eveneens voer voor belangstellenden.
Onze medewerkers weten dat er ook dieren bij ons wonen die aandacht vragen en zorg behoeven; het uitlaten, eten en te drinken geven, borstelen op zijn tijd, de kooi verschonen en rommel als haren en ongewenste uitwerpselen verwijderen. Er werken genoeg dierenliefhebbers. Het team zoekt met elkaar en samen met de gasten, familieleden en vrijwilligers naar de wegen om hun verblijf zo goed mogelijk vorm te geven. Want tot op de dag van vandaag vinden wij het heel belangrijk dat er dieren kunnen zijn in en rond de Herbergier. De gasten varen er wel bij!
Gerard Vonk, zorgondernemer Herbergier Piershil
Bron: www.dwarskijker.nl