Foto: Op de duofiets voor Herbergier Tilburg
Elke Herbergierbewoner en hun geliefden hebben een uniek verhaal. Daarom delen we elke maand een persoonlijke ervaring. Vandaag aandacht voor het verhaal van familie De Wit. Zij beschrijven de 2 jaar die hun moeder Wil in Herbergier Tilburg beleefde. “Het was mooi om te zien hoe moeder een speciale band ontwikkelde met medewerkers die haar op haar intellectualiteit, gevoeligheid en gevatheid wisten aan te spreken en uit te dagen”, schrijven ze in hun testimonial.
“Onze moeder woonde in oktober 2016 nog zelfstandig in Valkenswaard met matige cognitieve problemen en lichte fysieke beperkingen. Ze liep met een rollator. De thuiszorg bezocht haar dagelijks voor ondersteuning bij ADL, toediening van medicatie en een praatje. Wij, haar kinderen, hadden het idee dat ze sinds het overlijden van onze vader wat vereenzaamde.
Zoektocht naar een nieuw thuis
Toch was het idee dat ze zich zou laten opnemen voor moeder ondenkbaar en onbespreekbaar. Toen ze op een avond viel en haar arm brak was opname in het ziekenhuis noodzakelijk. Vandaaruit belandde ze op een gesloten afdeling om te revalideren. Wij schrokken enorm van de beperkte kwaliteit van de zorg aldaar. Moeder leek er zelf niet altijd last van te hebben, maar wij vonden het naar om te zien dat het er ongezellig en rumoerig was, dat moeder er vaak slecht verzorgd uitzag en dat de zorgmedewerkers zelden te vinden – laat staan aanspreekbaar – waren op de afdeling. Toen duidelijk werd dat moeder niet terug naar huis kon, zijn we op zoek gegaan naar een plek met meer zorg en aandacht voor moeder dan hier.
“Het idee dat moeder zich zou laten opnemen, was voor haar onbespreekbaar”
Op onze speurtocht deden we ook de Herbergier Tilburg aan, niet eens dichtbij huis, waar de rust en de ambiance ons zeer positief stemden. Hoewel er niet direct plaats was, deed een oriënterend gesprek met zorgondernemer Patrick ons sterk vermoeden dat we de juiste plek gevonden hadden. Er was meteen een wederzijdse klik tussen de zorgondernemers en ons - moeders kinderen - en later, toen er volkomen onverwacht tóch op korte termijn een kamer vrijkwam, niet minder tussen het huis en ons moeder.
Ontspannen en voldaan
Het vertrouwen dat we voor mam een geweldig (t)huis hadden gevonden, bleef groeien. Als we op bezoek kwamen troffen we haar regelmatig aan in een luie stoel op haar prachtige kamer, waar ze wat doezelde en de rust en geluiden uit huis en de tuin tevreden in zich opnam. Vaak was ze in de woonkamer te vinden waar ze zicht baar genoot van de aandacht van medebewoners en medewerkers.
Met de dag zag ze er verzorgder uit en oogde over het algemeen ontspannen en voldaan. Met enige regelmaat hoorden we dat moeder door een medewerk(st)er één-op-één op sleeptouw was genomen. Voor een wandeling, een lunch, een uurtje winkelen of een lekker stukje (duo-)fietsen.
Gastvrijheid
Het was mooi om te zien hoe moeder een speciale band ontwikkelde met medewerkers die haar op haar intellectualiteit, gevoeligheid en gevatheid wisten aan te spreken en uit te dagen. Onder meer via Facebook werden we op de hoogte gehouden van activiteiten waaraan moeder met zichtbaar plezier deelnam en die vaak aansloten bij haar (vroegere) belevingswereld en belangstelling. We werden bovendien zelf ook uitgenodigd voor diverse activiteiten.
De medewerkers van de Herbergier Tilburg leken naast hun zorgkwaliteiten stuk voor stuk geselecteerd op hun hartelijke, warme karakter. Ook voor de familie en andere naasten. Dat maakte dat wij ons er zelf ook een beetje thuis begonnen te voelen. De altijd enthousiaste ontvangst, de steevaste uitnodiging om mee te eten, de mogelijkheid er te slapen, de ruimte om ons in huis en keuken vrijelijk te begeven en de persoonlijke belangstelling troffen ons keer op keer weer aangenaam.
Afscheid
Toen mam, bijna twee jaar na haar komst naar de Herbergier, ziek werd en naar het ziekenhuis ging, waren we ontroerd door de niet aflatende betrokkenheid van de medewerkers van de Herbergier en de inzet van het voltallige personeel. Die moeder na een week terughaalde naar de Elzenstraat om haar, met hulp van buitenaf, alle nodige (extra verpleegtechnische) zorg te garanderen die ze nodig zou hebben om te herstellen of haar laatste fase door te maken.
“Afscheid nemen van Herbergier Tilburg voelde vreemd”
Met haar overlijden in de beschutting van haar vertrouwde, warme zorgomgeving hebben we ook afscheid moeten nemen van de Herbergier Tilburg. Dat voelt vreemd. De door Patrick en Marie-Hélène geïnitieerde herdenkingsbijeenkomst voor moeder – met ons, alle bewoners en andere belangstellenden – hebben we ervaren als de waardige afsluiting van een bijzondere periode voor ons gezin, waarin we zeker wisten dat onze dierbare moeder in goede handen was.”
Familie de Wit, april 2019.