''Ik zou duizend dingen kunnen doen, maar ik kies voor Roos’’, vertelt Ad van Deurzen (83). Zijn vrouw Roos woont nu 5 jaar in Herbergier Velp. Hij vertelt dat hij dit een bijzondere periode van hun leven vindt. ‘‘Alzheimer heeft ons nog meer bij elkaar gebracht en mij geleerd wat er echt toe doet in het leven.’’

Ad en Roos kennen elkaar vanaf hun zestiende. Het echtpaar krijgt twee zoons en een dochter. ‘‘We hebben veel ondernomen en onder meer in Zwitserland gewoond’’, vertelt Ad met een glimlach.

Ad en Roos ontmoeten elkaar voor het eerst op de middelbare school.

Aanvaarding

Het echtpaar bezoekt zo'n 7 jaar geleden een specialist, omdat Roos verschijnselen toont die de huisarts niet kan duiden. Die stelt na diverse onderzoeken de diagnose Alzheimer. Na de diagnose verzorgt Ad Roos 2 jaar thuis. Hij vertelt dat de verwerking een geleidelijk proces voor hen beide is geweest. ‘‘In het begin stoorde ik me soms als er bijvoorbeeld een kopje kapot viel. Maar mettertijd ga je dingen beter begrijpen en leer je er vrede mee te krijgen.’’ Voor Roos is het een worsteling. ‘‘Het niet meer kunnen doen van wat je wilt en je niet meer kunnen uiten, leidde bij haar tot frustratie en het gevoel van onmacht’’, beschrijft Ad.

‘‘Wat je niet kunt veranderen, moet je aanvaarden.’’

‘‘Langzaamaan veranderde zowel bij Roos als mij het verzet in berusting en vrede hebben met Alzheimer. Nu, na zoveel jaren, is Roos ontspannen.’’ Ad vertelt dat zijn levensmotto daar een rol bij speelt: ‘‘Wat je kunt beïnvloeden moet je beïnvloeden om je leven aangenamer te maken. Maar wat je niet kunt veranderen, moet je aanvaarden.’’ Daarnaast legt Ad uit: ‘‘Wie je respecteert, wil je niet veranderen. Ik hou van Roos en aanvaard haar om wie ze is.’’

Geluk

Ad verzorgt zijn vrouw totdat zij niet meer alleen thuis kan zijn. Hij bezoekt daarom diverse verzorgingshuizen, waaronder enkele Herbergiers in de omgeving van Arnhem. ‘‘In Herbergier Velp had ik meteen vertrouwen’’, zegt Ad. Na een paar maanden wordt hij opgebeld met het nieuws dat er een kamer is vrijgekomen. ‘‘Dan slaat de twijfel toe, maar moet je beslissen. Als je je vrouw daar achterlaat, moet je weten dat ze in goede handen is. Dat is een proces van vertrouwen en loslaten. Maar we hebben ongelofelijk veel geluk gehad.’’

Roos woont inmiddels 5 jaar in de Herbergier. De nachten zonder Roos blijven voor Ad wennen. ‘‘Als ik wakker word en iets tegen Roos wil zeggen, zie ik dat ze niet naast me ligt.’’ Sinds Roos’ intrek in de Herbergier bezoekt hij haar elke dag ‘s ochtends en ‘s avonds. ‘‘Ik ben hier in totaal zo’n 3500 keer geweest en telkens krijg ik een kopje koffie aangeboden.’’ Over de reden van zijn dagelijkse bezoeken vertelt Ad: ‘‘Ik ken haar door en door en die verbinding wil ik in stand houden door elkaar vaak te ontmoeten. Zo blijf ik herkenbaar voor Roos.’’

Leerzaam

Tijdens zijn bezoeken praat Ad tegen Roos en houdt hij haar hand vast. ‘‘Ze kan niet meer spreken, maar luistert wel. Als ze mijn stem hoort, is ze ontspannen.’’ Nu Roos niet meer kan praten, communiceert het echtpaar non-verbaal met elkaar. ‘‘Een glimlach van Roos is mijn beloning.’’

‘‘Ik zou duizend dingen kunnen doen, maar ik kies voor Roos.’’

Ad en Roos hebben altijd een actief en creatief leven gehad. ‘‘Maar door de situatie zijn we steeds verder geïsoleerd geraakt. De Herbergier is nu mijn wereld.’’ Maar Ad vertelt dat hij geen reden tot klagen heeft. ‘‘Roos heeft mijn hele leven veel voor mij betekend. Dit is een belangrijke fase in haar leven waarin ik wat voor haar kan betekenen. Ik zou duizend dingen kunnen doen, maar ik kies voor Roos.’’ Hij legt uit dat hij dit een bijzondere periode van hun leven vindt. ‘‘Alzheimer heeft ons pad gekruist en ons nog meer bij elkaar gebracht. Het heeft mij laten zien wat er echt toe doet in het leven.’’ Ad besluit dat hij Alzheimer als onderdeel van het leven accepteert. ‘‘Het is nu eenmaal zo en als je dat kunt aanvaarden, ontstaat er ruimte en rust.’’

''Roos is ontspannen als ze mijn stem hoort en mijn hand vasthoud.''