Henriette Kardol (55) werkt 30 jaar in een boekenwinkel voordat zij overstapt naar de zorg. ‘‘Daar had ik het prima naar mijn zin’’, vertelt ze. Totdat de recessie aanbreekt en Henriette het roer omgooit. ‘‘Vanaf dag 1 vind ik werken in de zorg geweldig.’’

Al op jonge leeftijd wil Henriette in de zorg werken als verpleegkundige. Maar via haar werkzaamheden in een boekenwinkel komt zij met veel plezier in de boekhandel terecht en organiseert zij beurzen en lezingen. ‘‘Kader Abdullah en Jan Wolkers en nog veel meer, ik heb ze allemaal een handje gegeven en hun boeken verkocht’’, vertelt Henriette. Maar door de economische recessie verliest zij haar baan. ‘‘Dan val je ineens in een gat.’’ Een vriendin spoort haar aan om in de zorg te werken. Henriette helpt daarom een half jaar in een zorginstelling als vrijwilliger in de huiskamer. Daar onderneemt zij activiteiten met de bewoners. ‘‘Dat maakt mij blij.’’

Omscholing

Maar in de instelling stuit Henriette ook op een gebrek. ‘‘Terwijl ik met de bewoners was, vloog het personeel van hot naar her voor afspraken en werkzaamheden.’’ Maar werken in de zorg wil Henriette wel. Daarom wordt ze een dagje meegenomen naar Herbergier Gees door een vriendin, die daar zelf werkt. ‘‘De tijd en rust die de medewerkers voor de bewoners nemen, vallen gelijk op.’’ Ze haalt als voorbeeld een bewoner aan die naar de blokfluitles gaat en een bewoonster de dagelijks een ommetje maakt. ‘‘In de instelling was daar gewoon geen tijd voor.’’ Het opendeurenbeleid is nieuw voor haar. ‘‘In het begin was ik bezorgd wanneer een bewoonster de gewoonte had om naar buiten te gaan.’’ De reactie van het team? ‘‘Ga maar mee een wandelingetje maken. Die vrijheid geeft bewoners rust.’’

In haar enthousiasme hakt Henriette de knoop door en start zij op haar 49e de tweejarige opleiding verzorgende IG, waarbij zij 2 jaar stage loopt bij Herbergier Gees. Daar helpt zij mee in de zorg en het organiseren van activiteiten. ‘‘Ik ben blanco in dat omscholingstraject gegaan’’, vertelt ze. ‘‘Dat is soepel verlopen. Ik had dit veel eerder moeten doen.’’ Tijdens haar opleiding is haar moeder haar referentiekader. ‘‘Ik heb voor ogen gehouden hoe mijn moeder behandeld en betrokken wilde worden in de zorg die zij kreeg.’’ Keuzevrijheid van bewoners vindt Henriette belangrijk. ‘‘Mensen zelf laten beslissen en in hun waarde laten. Hen vragen wat ze lekker vinden om te eten, wat ze willen aantrekken en wat ze leuk vinden om te doen. Maar ook om ze zoveel mogelijk zelf te laten doen, waarbij er geen tijdsdruk is.’’

Dagelijkse dingen

Na haar stage gaat Henriette voor 24 uur per week aan de slag bij Herbergier Emmen, die 3 jaar geleden de deuren opent. ‘‘Ik ga elke dag met veel plezier naar mijn werk, al voelt het niet als werken. Elke dag wordt er gelachen.’’ Dat komt mede door zorgondernemers Alrik en Rianne Aalbers. ‘‘Ik heb een hele fijne werkgever. De lijnen zijn kort, er wordt naar inbreng geluisterd en met je meegedacht.’’

‘‘Elke dag is bijzonder’’

Naast de ondersteuning van dagelijkse medische en persoonlijke verzorging, wordt er samen gelezen en activiteiten ondernomen. Dat kan bloemschikken, spelletjes spelen, een bezoekje aan de dierentuin, de ijssalon of het lokale museum zijn. ‘‘Gewone dingen die mensen in hun dagelijkse leven ook zouden doen.’’

Herinneringen opborrelen

Naast activiteiten is altijd ruimte voor een persoonlijk gesprek. Door middel van foto’s op de iPad probeert Henriette herinneringen op te halen met bewoners. ‘‘Dan zie je dat de mooiste herinneringen opborrelen.’’ Zo liet Henriette een foto van Parijs zien. ‘‘Toen vertelde een bewoonster dat zij vroeger met haar man door Frankrijk toerde en een vakantiehuis had.’’ Ook bij het tonen van afbeeldingen van bloemen zijn de reacties verrassend. ‘‘Noem ik daarbij de Nederlandse naam van de bloem, benoemt een bewoonster de Latijnse variant’’, vertelt Henriette.

Henriette vindt elke dag bijzonder. ‘‘Ik kom vaak met een big smile naar de overdracht.’’ Het contact met de bewoners doet haar goed. ‘‘Als mensen tegen mij zeggen dat ze een leuke avond hebben gehad, ga ik met een warm gevoel naar huis. Ook al zijn ze het de volgende morgen vergeten, we hebben toch prachtige momenten met elkaar gehad.’’ Het zit hem volgens Henriette in de kleine dingen. ‘‘Een bewoonster die niet graag buitenkomt en tijdens een speurtocht toch van oor tot oor straalt buiten, de pasgeboren kuikentjes die de bewoners motiveert om naar buiten te gaan. Het zijn de kleine dingen die je dag fantastisch maken. Daar doe ik het voor’’, vertelt Henriette blij.