In Herbergier Gees kijken we naar de zorg vanuit het perspectief van een verwant. Familieleden geven aan dat zij vooral willen dat hun vader of moeder gezien, gehoord en gekend wordt. Dat zien we als onze opgave. Als waard en waardin willen wij dat onze herberg herbergzaam is voor zowel onze bewoners als medewerkers; een veilige en open leef-en woonomgeving. We gaan een relatie aan met onze bewoners en met elkaar. Onze opgave is om de ander werkelijk te zien en om ons zelf aan de ander te laten zien. We zijn mensen onder elkaar en met elkaar.
Iedereen doet ertoe
Wij zijn van mening dat iedereen ertoe doet en dat mensen met dementie vooral mens zijn. We verzorgen onze bewoners, leven met onze bewoners en willen er voor hen zijn en met hen zijn. We gaan eerst de betrekking aan en dan pas ontdekken wie we voor de ander mogen zijn en pas dan doen we wat er gedaan moet worden. Daarbij letten we op wat goed doet en niet zozeer wat moet.
Het gewoon doen op het werk is heel ongewoon. Medewerkers vormen met elkaar leergroepen om te leren aansluiten op de leefwereld van de bewoners en zich af te stemmen op de bewoners maar zeker ook op elkaar. Er is veel aandacht voor het zijn van een lerende organisatie en een fatsoenlijke institutie. Bewoner en zijn verwanten zien we niet los van elkaar, we gaan ook een relatie aan met hen.