De Herbergier is niet alleen een plek van zorg, maar ook een warm thuis in de laatste fase van het leven. In dit blog vertelt uitvaartverzorger Rianne de Vries het ontroerende en liefdevolle verhaal van mevrouw Hink: een oud-bewoonster van Herbergier Wognum, die bewust en in verbondenheid afscheid nam van het leven.
Soms zijn er van die verhalen die je raken tot in je kern. Verhalen van moed, liefde, keuzes maken en waardigheid. Dit is het verhaal van mevrouw Hink, een bijzondere vrouw die ervoor koos haar leven te beëindigen op haar eigen voorwaarden. Ze deed dat niet uit wanhoop, maar met helderheid, vastberadenheid en diepe verbondenheid met de mensen om haar heen. Met hulp van het Expertisecentrum Euthanasie gaf ze vorm aan haar laatste hoofdstuk — een hoofdstuk dat bol stond van liefdevolle gebaren, warme rituelen en bewuste keuzes.
De laatste weken van haar leven bracht mevrouw door in de Herbergier in Wognum. Een prachtige, huiselijke plek voor mensen met geheugenproblemen, waar zorg en menselijkheid hand in hand gaan. Daar voelde zij zich veilig, gedragen, omringd door zorgzame handen en een sfeer van rust. Maar nog belangrijker: ze kon daar in alle sereniteit toeleven naar haar zelfgekozen afscheid.
De kracht van het lintenritueel
Wat dit afscheid zo bijzonder maakte, was het lintenritueel. Een ritueel dat mevrouw eerder had meegemaakt bij het sluiten van de kist van haar man. Ze vond het zo mooi en symbolisch, dat ze het nu – bij leven – wilde toepassen. En zo geschiedde. Op drie verschillende momenten nam zij afscheid van de mensen die haar het meest dierbaar waren. Familie, vrienden, en de medewerkers van de Herbergier. Ieder van hen werd verbonden met een lint in haar handen, als symbool voor de onzichtbare maar blijvende verbinding tussen mensen.
Het was een intiem en emotioneel moment, waarin woorden soms overbodig waren. De kleuren van de linten, de zachte aanrakingen, het oogcontact – het sprak boekdelen. Afscheid nemen hoeft geen abrupte breuk te zijn. Het kan ook een teder loslaten zijn, in verbondenheid, in dankbaarheid. Dit ritueel gaf ruimte aan liefde, herinnering en troost. En het gaf mevrouw de kans om écht afscheid te nemen, op haar manier.
Geen afscheidsdienst, maar een viering van het leven
Mevrouw wist goed wat ze wilde – en wat niet. In plaats van een traditionele afscheidsdienst, wilde ze liever dat haar leven gevierd werd. Geen tranen en toespraken in een aula, maar een tafel vol dierbaren, goed eten, mooie gesprekken en herinneringen die gedeeld mochten worden. Haar zoon en dochter begrepen haar wens en regelden een etentje in ’t Kennet in Venhuizen.
Daar werd haar leven gevierd zoals zij het had geleefd: warm, verbindend, met oog voor detail en aandacht voor iedereen. Er werd gelachen, geklonken op het leven en stilgestaan bij wat zij voor ieder had betekend. Het was geen afscheid in verdriet, maar een omarming van alles wat was geweest. Een waardevolle manier om samen te komen, zonder zware ceremonie maar juist licht en liefdevol.
Symboliek in bloemen en stilte
De volgende dag volgde het symbolische afscheid. Mevrouw had gevraagd om een eenvoudig, klein gezelschap bij haar crematie in Schagen. De mensen die uitgenodigd waren bij het etentje de dag ervoor bracht een losse, onverpakte bloem mee – een persoonlijke keuze, zonder protocollen of boeketten. Al die bloemen werden samengebracht in de bloemenband, als kleurrijke omlijsting van haar reis naar het einde. De bloemen, ieder met hun eigen geur, kleur en verhaal, vormden een laatste eerbetoon.
In stilte, zonder grote woorden, werd zij begeleid. Het was sereen en krachtig tegelijk. Geen overdaad, geen plichtplegingen – alleen aanwezigheid. Juist in die eenvoud lag de schoonheid. De bloemen, de aanwezigheid van een klein groepje dierbaren, het ritueel van het brengen – alles klopte. Alsof het afscheid zich vanzelf vormde, gestuurd door haar wensen en gedragen door liefde.
Afscheid nemen kan op elke manier
Wat het verhaal van mevrouw Hink zo bijzonder maakt, is de manier waarop zij afscheid nam van het leven: bewust, liefdevol en in regie. Ze liet zien dat het kan – afscheid nemen op een manier die past bij wie je bent. Geen standaardformules, maar rituelen en momenten die resoneren met je leven. Of dat nu een lintenritueel bij leven is, een diner in plaats van een dienst, of losse bloemen als laatste groet – het kan allemaal.
Haar verhaal is een herinnering aan ons allemaal: dat afscheid nemen niet iets is dat je overkomt, maar ook iets is dat je vorm kunt geven. En hoe krachtig dat is, wanneer je de ruimte krijgt om dat op je eigen manier te doen. Mevrouw liet ons zien dat zelfs het einde van het leven een bron van schoonheid, verbinding en betekenis kan zijn.