Piet (80) en Riet (79) zetten hun wekker drie keer per week om half zeven om het ontbijt in Herbergier Hellevoetsluis te verzorgen. ''Het leven zou saai worden als we dit niet meer zouden doen. Zolang we kunnen, gaan we door'', vertelt het echtpaar.
Voor de opening van Herbergier Hellevoetsluis in februari 2016 zijn Piet en Riet vrijwilliger in een verpleeghuis in Hellevoetsluis. Maar nadat het huis zijn deuren sluit, wordt het echtpaar getipt door oud-medewerkers die bij de Herbergier aan de slag gaan. ‘‘Het was heel gek om een soort van te solliciteren bij Jaco en Els. We zijn niet meer de jongste. Maar het klikte gelijk’’, vertelt Riet. ‘‘Het was dezelfde dag al besloten’’, vult zorgondernemer Els van Dasler aan.
Bouw
Het echtpaar volgt de bouw van de Herbergier vanaf het begin. ‘‘We hebben in de blubber gelopen om te kijken hoe het vorderde’’, blikt Piet terug. Riet knikt en vertelt dat dat een bijzondere tijd was.
‘‘We hebben in de blubber gelopen.’’
Piet vertelt dat zijn vrouw en hij regelmatig contact hebben met zorgondernemers Jaco en Els. ‘‘Voor de opening hebben we samen schoongemaakt en kasten in elkaar gezet.’’ Daardoor kent het stel voor de opening het team van de Herbergier al. ‘‘Iedereen was betrokken.’’
Dikke zoen
Elke donderdag, zaterdag en zondag verwennen Piet en Riet de bewoners met een lekker ontbijtje. Uitslapen in de weekenden zit er voor het echtpaar niet in. ‘‘Maar we doen het met liefde’’, lacht Riet. Voor een bewoonster die graag uitslaapt in het weekend, maken Piet en Riet ontbijt op bed. ‘‘Dan kloppen we op haar deur en roepen we dat de roomservice klaarstaat. Dat vindt ze prachtig.’’
‘‘De dames hebben een zwak voor Piet.’’
Els vertelt dat het echtpaar een begrip voor de bewoners is. ‘‘Soms willen bewoners niet uit bed komen. Maar als ze horen dat Piet en Riet er zijn, willen ze wel. Piet krijgt dan een dikke zoen.’’ Riet vertelt dat Piet graag met de bewoners een kopje thee drinkt en kletst. ‘‘Vooral de dames hebben een zwak voor Piet. Zijn grapjes vinden ze prachtig.’’
Voldoening
Het stel vertelt dat ze de bewoners steeds beter leren kennen. ‘‘Bewoners zien we vanaf het begin binnenkomen tot in hun laatste fase.’’ Riet vertelt dat ze voor hun samenwerking met de Herbergier nauwelijks contact hadden met mensen met dementie. ‘‘Dit was voor ons nieuw en zeer leerzaam. En het fijne is dat we altijd op Jaco en Els kunnen terugvallen.’’
‘‘We zitten nooit zonder gespreksstof’’
Op de vraag wat ze drijft om ’s ochtends half 7 uit bed te klimmen, antwoordt Riet: ‘‘Allereerst hou ik er niet van om stil te zitten. Maar vooral: we willen voor andere mensen graag iets kunnen betekenen. Dat geeft heel veel voldoening. Je wordt hier ontzettend gewaardeerd.’’ Els voegt daaraan toe: ‘‘Ze horen er echt bij. Met eerste kerstdag komen ze ook bij ons avondeten.’’
Rollator
De twee zijn niet uit de Herbergier te slaan. Zelfs niet wanneer Riet haar been breekt. ‘‘Toen Riet in het ziekenhuis lag en later deels thuis verzorgd werd, bleef ik in de Herbergier meehelpen. Dan was ik er even uit en had ik leuke contacten.’’ Riet voegt daaraan toe: ‘‘De medewerkers waren zorgzaam en gaven Piet avondeten mee.’’ Na verloop van tijd komt ook Riet weer naar de Herbergier. ‘‘Dan leende ik een rollator van de Herbergier.’’ Els vertelt dat de bewoners met Riets herstel meeleefden. ‘‘Een bewoner heeft zelfs een bloemetje gebracht.’’
‘‘Dit is ons leven.’’
Ook wanneer het echtpaar niet in de Herbergier te vinden is, zijn ze ermee bezig. ‘‘Thuis hebben we het over de leuke dingen die we meemaken. We zitten nooit zonder gespreksstof.’’ Maar ook om elf uur ’s avonds is het stel nog op Familienet te vinden om de foto’s van dagelijkse activiteiten te bekijken. Piet en Riet hopen nog lang als vrijwilliger in de Herbergier te kunnen vertoeven. ‘‘’We doen dit zolang we kunnen. Dit is ons leven.’’