Wat als je werkplek ook je thuis is, en die plek het decor vormt van je mooiste dag? Voor Rein Bouwens en Mario Winters werd dat werkelijkheid. Als zorgondernemers van Herbergier Oudenbosch bieden zij sinds 2020 dagelijks een warm en liefdevol thuis aan zeventien bewoners met geheugenproblemen. Op 24 mei 2025 trouwden Rein en Mario in de kapel die verbonden is aan de Herbergier, met hun bewoners op de eerste rij. Een uniek moment dat ze graag met ons delen.
Wat betekent het voor jullie dat de bewoners erbij waren op jullie grote dag?
‘Vanaf het moment dat we onze bruiloft gingen voorbereiden, was het voor ons duidelijk: de bewoners moésten erbij zijn. We wonen nu ruim vijf jaar met hen samen in de Herbergier. Het zijn onze huisgenoten: we zien en spreken elkaar dagelijks. Dat zij getuigen zouden zijn van ons huwelijk, voelde als vanzelfsprekend. Er was zelfs een bewoonster bij die pas een paar weken bij ons woonde. Zij vond het een hele grote eer om erbij te zijn, en wij vonden het net zo bijzonder dat ze er was. We kregen alleen maar positieve reacties. Zestien van de zeventien bewoners waren aanwezig, en het verliep allemaal buitengewoon goed. Bijna iedere bewoner had een familielid naast zich. De ceremonie vond plaats in de kapel Saint-Louis, die via een loopbrug verbonden is aan de Herbergier.’
Hoe hebben jullie de dag beleefd?
‘Het was een prachtige dag, heel fijn en liefdevol. Wim Dictus verzorgde de muzikale begeleiding. Hij komt maandelijks in de Herbergier om voor en met de bewoners muziek te maken. Dat was herkenbaar en vertrouwd. Daarnaast was de pastoor er van de parochie die ons heeft gezegend. Hij is voor verschillende bewoners bekend omdat we wekelijks met een aantal naar de mis gaan in de basiliek. Tijdens de ceremonie stonden we omringd door iedereen die voor ons belangrijk is: rechts onze familie, links de bewoners met hun naasten en medewerkers en vrijwilligers. Dat beeld weerspiegelt precies hoe wij het leven in de Herbergier ervaren.’
Welke bijzondere momenten zijn jullie bijgebleven?
‘Twee gebeurtenissen raakten ons in het bijzonder. Ten eerste het moment waarop de bewoners de kapel binnenkwamen via de loopbrug. Het regende die dag, maar dankzij de verbinding tussen de Herbergier en de kapel konden ze droog en veilig binnenkomen. Ze betraden de kapel via de sacristie, achter het altaar. Het was prachtig om ze zo binnen te zien komen, vol verwondering over de ruimte. Dat was heel ontroerend.
Onze oudste bewoonster, die in augustus 100 wordt, bracht de ringen. Dat hadden we haar van tevoren gevraagd en wilde ze graag doen. Wat we niet wisten, was dat ze ook een toespraak had voorbereid. Nog voordat de pastoor iets kon zeggen, nam ze vol zelfvertrouwen de microfoon en las haar zelfgeschreven woorden voor. Dat was zó krachtig en liefdevol.’
Denken jullie dat de bewoners de dag op hun eigen manier bewust hebben meegemaakt en gevoeld?
‘Absoluut. We hebben de indruk dat iedereen heeft het op zijn of haar eigen manier heeft beleefd. De een wat bewuster dan de ander, maar iedereen was met aandacht aanwezig. Verschillende bewoners gaven (en geven nog steeds) aan hoe bijzonder ze het vonden om erbij te zijn. Voor allemaal was het de eerste keer dat ze een huwelijk tussen twee mannen bijwoonden. Niemand vond dat iets geks.
Onze medewerkers zorgden ervoor dat iedereen er op zijn paasbest uitzag. Mooie kleding helpt ook om te voelen dat er iets bijzonders staat te gebeuren. De locatie, de hoeveelheid mensen, de speeches, de emoties en de muziek: ze hebben het allemaal ervaren. Over onze kostuums werd niet meer nagepraat, maar wel over de jurken van Reins dochters.’
'Vooraf vonden we het vanzelfsprekend dat de bewoners erbij zouden zijn. En achteraf voelde het alsof het niet anders had kunnen zijn. We kijken er met heel veel liefde en dankbaarheid op terug.’
