Anthony Grafton (66) en Otto Stroober (80) zijn vrijwilliger in Herbergier Piershil. Wekelijks verblijden zij de gasten en medewerkers met kleurrijke pianoklanken. Lees hier het interview met deze muzikale helden.
Otto speelt elke woensdagmiddag piano in de Herbergier van zorgondernemers Gerard Vonk en Digna Bruijne. Otto, hoe ben je bij Herbergier Piershil terecht gekomen?
‘‘Voor mijn pensioen heb ik 40 jaar in het basisonderwijs gezeten en veel muziek gemaakt. Daarnaast verzorgde ik de muziek bij de ouderendagopvang die mijn vrouw organiseerde. Toen dat stopte, ontdekte ik dat de oude boerderij in het dorp verbouwd zou worden tot Herbergier. Na de opening nam ik een kijkje en vroeg ik of ik piano kon spelen voor de bewoners. Gerard is net als ik een Rotterdammer, dus er was gelijk een klik.’’
Wat speel jij zoal?
‘‘In een uur speel ik rond de 20 nummers. Anthony en ik hebben een verschillend repetoire. Ik speel voornamelijk de gouwe ouwen en kinderliedjes van vroeger. Denk aan de oude nummers van Willeke Alberti. Die studeer ik dan thuis in op de piano. In totaal kan ik zo’n 100 nummers spelen, dus de bewoners krijgen niet elke week hetzelfde riedeltje. Voor Gerard en de Rotterdammers speel ik soms Hand in hand kameraden. Prachtig.’’
Hoe reageren bewoners op de muziek?
‘‘Bijzonder vind ik dat de bewoners veel nummer herkennen. Dan zijn ze nauwelijks aanspreekbaar, maar zodra ik begin te spelen, zie je ze meezingen met de muziek van vroeger. Een licht dementerende bewoonster zingt zelfs het hele Ave Maria mee. Dan zie je dat muziek er gewoon nog in zit omdat ze het uit hun jeugd herkennen. Maar ik daag ze ook uit. Dan speel ik een nummer en dan vraag ik aan de bewoners om het nummer of de artiest. Zo worden ze geprikkeld en uitgedaagd om te denken. Voor de bewoners speel ik ook een nummer uit hun provincie. Laatst speelde ik het Friese volkslied en stond een bewoonster met de hand op haar borst luid mee te zingen. En na afloop als we met zijn allen een advocaatje met slagroom of iets anders lekkers drinken, hoor ik de bewoners nog met het laatste nummer meeneuriën. Prachtig wat de kracht van muziek is.’’
Waarom ben je vrijwilliger bij de Herbergier? ‘
‘In een gigantisch verpleeghuis in de buurt speel ik ook op de afdeling voor mensen met dementie. Maar het verschil is als dag en nacht. Daar is alles heel strak en gestructureerd. Naast de prachtige locatie heeft de Herbergier een huiselijk leefklimaat. Het eerste dat ik doe bij binnenkomst is even in de pannen kijken. Hier ben ik de afgelopen jaren thuisgeraakt. Ik hoop geen dementie te krijgen, maar als ik het zou krijgen, zou ik in een Herbergier willen wonen. Maar naast de huiselijke sfeer vind ik muziek maken ook ontzettend leuk om te doen. Muziek maken is mijn passie en hier krijg ik positieve energie van. Ik ga vaak grinnikend naar huis.’’
Anthony speelt elke maandagochtend piano. Via Otto is hij in contact gekomen met de Herbergier. Nu speelt hij zo’n 1,5 jaar met veel plezier voor de bewoners. Hoe vind jij het om in de Herbergier te spelen?
‘‘De eerste keer dat ik de Herbergier binnenkwam was ik verbaasd hoe knus het eraan toe ging. De hond besnuffelt mij altijd bij binnenkomst omdat ik brokjes voor hem meeneem. Tijdens het spelen springt hij soms op schoot om te schooien voor een brokje. In tegenstelling tot Otto speel ik voornamelijk filmmuziek, maar ook nummers van de Beatles, Frank Sinatra, Queen en Evergreens. De bewoners dansen op de muziek. Sommigen zijn in zichzelf gekeerd, maar zodra ze de muziek horen, komen ze in actie. Sommige nummers kennen ze niet, maar dan neuriën ze het een paar weken later wel mee.’’
Wat vind jij zo leuk aan dit type vrijwilligerswerk?
‘‘Het informele karakter. Een Herbergier lijkt niet op een bejaardentehuis, maar is ongedwongen. Dat merk je aan alles. Soms lopen de bewoners gewoon even naar de supermarkt. Dat kan met die open deuren. Ze krijgen de ruimte om hun eigen ding te doen. Daarnaast kan ik naar hartenlust pianospelen en thuis instuderen. Ik krijg positieve energie van de interactie met de bewoners.’’
Hoe is het contact met de zorgondernemers, Gerard en Digna?
‘‘Heel goed. We praten over mijn moederland, Ierland. Soms eten we gezamenlijk. Bijvoorbeeld met Sinterklaas. Sinds mijn pensioen is het fijn om een maatschappelijke bijdrage te kunnen leveren.’’
Otto begeleidt een zingende bewoonster op de piano.