Zorgondernemer Matthijs Bakker is al 15 jaar werkzaam in de gezondheidszorg. Samen met zijn vrouw Nanja, dochters Anne-Lynn en Rosa-Lynn woont hij sinds 2019 in Herbergier Piershil. In deze column schrijft Matthijs over de beeldvorming rond dementiezorg en neemt hij je mee in zijn bijzondere leven als zorgondernemer.
Toestanden in de zorg
Geschokt heb ik onlangs gekeken naar het programma ‘Undercover in Nederland’. De manier waarop daar zorg geboden wordt aan mensen met dementie, bedroeft me diep en botst met de waarden die ik elke dag in mijn werk hoog houd. Daarnaast zet ook het verhaal van Teun Toebes mij aan het denken. Want ook zijn verhaal weerspiegelt niet de dagelijkse praktijk in een Herbergier.
Enerzijds bewonder ik Teuns enthousiasme en zijn drive om de dementiezorg van binnenuit te belichten. En ben ik blij met de landelijke aandacht die hij krijgt voor zijn goede zaak. Ik begrijp dat hij zijn huisgenoten onder de aandacht wil brengen, want zij verdienen dat ook. De mens met dementie mag en moet meer zichtbaar zijn in onze samenleving. Ik weet uit eigen ervaringen dat de zaken die hij bespreekt ook echt wel een issue zijn. Maar daarin mis ik wel het andere verhaal. Het verhaal wat ik meemaak met mijn huisgenoten.
Bewoners draaien mee in een groot huishouden
Zelf woon ik al 2 jaar in een Herbergier in Piershil samen met mijn gezin tussen 17 ouderen met dementie. De Herbergier is een kleinschalige woonvoorziening voor deze doelgroep. Sinds 2007 wordt elke vestiging gerund door zelfstandige zorgondernemers die met hun bewoners in hetzelfde pand leven. Maar wat is er dan anders aan jouw verhaal hoor ik iemand zeggen? Wel, bovenal zijn de mensen bij ons geen nummer of een patiënt, maar zien we ze als volwaardige huisgenoten die last hebben van een haperend brein. Ze krijgen hulp als hun brein hapert, maar verder draaien ze mee in het grote huishouden.
De deuren staan altijd open
Als je op een dag onze Herbergier binnenloopt, dan loop je de kans dat de mensen met elkaar de warme maaltijd voorbereiden. Of samen de was vouwen. Als je verderop loopt, wordt er genoten van muziek, of wordt er gesport. En als het weer het toelaat, gaan we lekker buiten lunchen. Jazeker, buiten. De deuren van onze Herbergier zijn open voor wie naar buiten wil. Wij sluiten niemand op, ook al vinden velen binnen de ouderenzorg dat we mensen met dementie van hun vrijheid moeten beroven, zogezegd voor hun eigen bestwil. Wij leggen actief de verbinding met de samenleving, omdat dementie een ziekte is die gezien moet worden. Velen van ons worden er hoe dan ook op enig moment mee geconfronteerd, dus kunnen we maar beter onze angsten overwinnen. Met ons ‘open deuren’-beleid proberen we een steentje bij te dragen aan meer respect voor de mens met dementie.
Geen nummer, maar huisgenoot en mens
En natuurlijk gaan er bij ons ook wel zaken mis. Zoals in elk gezin waar meerdere mensen samen wonen, hebben we natuurlijk ook wel eens ruzie of gaat er ook wel eens wat kapot. Maar in een gezin waar je met elkaar samenleeft, deel je vreugde en verdriet. Liefde en nabijheid. Als we met elkaar in de ouderenzorg bereiken dat we geen nummer meer zijn maar een huisgenoot en een mens, dan maken we het verschil in het leven van mensen die last hebben van een haperend brein.
Wil je net als Matthijs en Nanja bouwen aan de kleinschalige dementiezorg? Meld je dan aan voor de informatiebijeenkomst en leer meer over de voordelen van het starten van je eigen Herbergier.
Matthijs samen met zijn vrouw Nanja, dochters Anne-Lynn en Rosa-Lynn.