Ondanks de zwaarte van het ziekteproces van mijn vader, kijk ik met veel dankbaarheid en een gevoel van warmte en positiviteit terug op zijn laatste levensfase en afscheid in De Herbergier.
Hij is er liefdevol ontvangen en verzorgd met heel veel aandacht, warme knuffels, grapjes en gezelligheid, precies zoals dat bij mijn vader paste. Dat is ook de kracht van de Herbergier, de mens zien die er woont.
Zo zat hij de eerste week al samen met een medewerker op de duofiets om een rondje te fietsen, zoals hij dat vroeger gewend was. Hij genoot zichtbaar en het voelde voor mij alsof hij weer een beetje zijn leven terugkreeg. Natuurlijk kon dit niet elke dag, maar wat wel elke dag kon was hem een warm thuis bieden in de gezellige woonkamer, samen koffiedrinken, een huishoudelijk klusje doen, een spelletje spelen en een kletspraatje maken met hem. Regelmatig werd er iets leuks georganiseerd, maar er werd ook voldoende rust aangeboden, omdat dat steeds vaker nodig was. Mijn vader had het geluk het 10-jarig jubileum van de Herbergier mee te kunnen beleven, een week vol feestelijke activiteiten, die samen met de bewoners en hun familie werd gevierd. Daar kijken we met zijn allen met veel plezier op terug.
Want ook dat is de kracht van de Herbergier: de familie het gevoel geven dat ze er van harte welkom zijn, zoals ook met grote letters op het bord bij de voordeur staat. Ik heb me er altijd heel warm ontvangen gevoeld en was elke keer weer dankbaar dat ik pa kon achterlaten bij zulke lieve en zorgzame mensen. Zij hebben mij het gevoel gegeven dat mijn vader nog een paar jaar een menswaardig leven heeft kunnen leiden, ondanks zijn vergevorderde ziekte. En minstens zo belangrijk vind ik dat hij er waardig heeft kunnen sterven, in alle warmte en rust, omringd door zijn familie en gesteund door lieve mensen van De Herbergier.
Ik gun een ieder die niet meer thuis kan wonen in de laatste fase van zijn of haar leven een dergelijk laatste thuis.
