Als ik terugdenk aan de periode voordat mijn moeder naar Herbergier Piershil verhuisde, herinner ik me vooral de constante zorg. Mijn moeder, die haar hele leven voor ons gezin had gezorgd en daarnaast hard had gewerkt, had het verdiend om rustig van haar oude dag te genieten. Maar de realiteit was anders. Samen met mijn man en mijn zus moesten we alle zeilen bijzetten om het thuis vol te houden. Het was een intensieve tijd, waarin we haar langzaam zagen wegglijden. Ze at en dronk nauwelijks en de deuren naar haar eigen geliefde tuintje bleven gesloten. Hoe hard we ook werkten, als juriste met een drukke baan voelde ik me voortdurend tekortschieten. De zorg was zwaar en overschaduwde alles.
De keuze voor een verhuizing was moeilijk, maar het bleek de beste beslissing die we ooit hadden kunnen nemen. Vanaf het moment dat ze in de Herbergier kwam wonen, zagen we haar veranderen. De warmte van het gezin waar mijn zus en ik in opgroeiden, vonden we daar op een andere manier terug.
Ineens bloeide ze weer op. Ze genoot van de prachtige tuin en de bloemenpracht, iets wat thuis niet meer lukte. Ik zal nooit vergeten hoe ze kon opklaren als de kat op haar schoot kwam liggen spinnen. Er was weer muziek, er was leven. Ze at weer, genoot van de gezamenlijke maaltijden en had weer kleur op haar wangen.
Voor mij betekende het een wereld van verschil. De zware last van de zorg werd van mijn schouders genomen, waardoor er weer ruimte ontstond om écht tijd met haar door te brengen. De vrijdagmiddagborrel werd ons wekelijkse, heilige moment. Gewoon samen zitten, een drankje doen, praten over vroeger en wandelen door de tuin. Dat waren de momenten die ertoe deden.
Wat de Herbergier voor ons zo bijzonder maakte, was het gevoel dat we écht gezien werden. Niet alleen mijn moeder als bewoner, maar ook wij als familie. De zorgondernemers en het hele team kenden haar, wisten waar ze van genoot en wat ze nodig had, soms nog voordat we het zelf beseften. Die persoonlijke aandacht en oprechte betrokkenheid gaven een onbetaalbare rust.
Mijn moeder heeft hier ruim vier jaar gewoond. Het was een tijd waarin ze weer mens mocht zijn, en ik weer gewoon dochter kon zijn. Daar ben ik de Herbergier eeuwig dankbaar voor.
Marga Dochter van een voormalig bewoonster