Alzheimer bij mijn moeder
Een jaar of twaalf geleden zat mama geëmotioneerd op het houten krukje in mijn keuken.
“Ik zat daar maar in mijn auto,” zei ze, “en ik wist gewoon niet hoe ik ‘m in z’n achteruit moest zetten! Het was gewoon even één groot zwart gat.’’ Op dat moment voelde ik al een tijdje dat er iets in mama achteruit aan het gaan was. Maar wat er precies gaande was, daar kon ik mijn vinger niet op leggen. Dat moment, daar in mijn keukentje, is denk ik voor mij wel het markeringsmoment – het aanwijsbare startpunt van de Alzheimer die langzaam maar gestaag aan het ontwikkelen was.
Een ondernemende onafhankelijke vrouw
Mama was altijd een trotse onafhankelijke vrouw, lang alleenwonend met haar hond en twee katten. Vroeger had ze haar eigen dansschool, was ze schoonheidsspecialiste en erg ondernemend in het dorp waar ik opgroeide. Een zeer ruimdenkende vrouw voor wie
vrijheid het allerbelangrijkste is.
“De onzekerheid en kwetsbaarheid namen toe,
en mijn behoefte er met iemand over te praten daarmee ook.”
Door het voorval in mijn keukentje werd ik alerter, maar in de maanden en jaren daarna volgden de situaties met onvermogen elkaar op. De onzekerheid en kwetsbaarheid
namen toe, en mijn behoefte er met iemand over te praten daarmee ook. De eerste keer dat ik aarzelend mijn twijfel uitsprak over het geheugen van mama, was bij iemand die zelf haar moeder met alzheimer verzorgd had, en ik voelde me alsof ik haar had verraden. Het is zo raar om over een ander te praten buiten haar weten om. Veel later volgden er wijk overleggen met thuiszorg en hulpinstanties, en leerde ik om me erover heen te zetten en zo eerlijk en respectvol mogelijk mama overal bij te betrekken en alles terug te koppelen. Maar vreemd voelde en voelt het nog steeds wel.
Momenten van paniek en onrust
Mijn moeder was, en is, erg trots. En als ik voorzichtig over Alzheimer probeerde te praten, wilde ze nergens van weten. Heel af en toe vertelde ze – steeds vaker herhalend naarmate de tijd verstreek – dat haar vader altijd zei dat ze wel in een gesticht zou eindigen. En daar achteraan dat ze nachtmerries had van gesloten deuren. Het was echt een grote angst voor haar! Door de momenten van paniek en onrust, als ze haar bankpas weer kwijt was of haar tasje niet kon vinden, ze zichzelf weer had buitengesloten, ze geen grip had op wat moest gebeuren, lukte het me om haar in 2018 ervan te overtuigen dat een afspraak met de neuroloog zinvol was. Misschien was er wel iets aan te doen, je wist maar nooit toch?
“Het werd te onveilig om auto te rijden.”
Tsja, met dan het finale gesprek als resultaat, van allerlei oefeningetjes die werkelijk
belachelijk waren in mama’s ogen, een ruggenpunctie, ”waar was dat in hemelsnaam voor nodig?’’ Er was een duidelijke afkalving van de hersenen waar te nemen, en de punctie wees uit dat het zonder twijfel Alzheimer was. Verslagenheid.
Er kwam een moment dat mama in de eerste versnelling keihard de straat uit reed zonder door te schakelen, en we voelden dat een van de moeilijke momenten genaderd was: dat het echt te onveilig werd om auto te rijden. Haar laatste stukje zelfstandigheid en trots, rijp voor de autosloop.
Zelfstandigheid werd steeds minder vanzelfsprekend
Dit schrijvend doemen er zoveel momenten op die steeds weer markeringen werden in de tijd of gewoontes, en dingen die ze deed die eerst zo vanzelfsprekend leken, maar gaandeweg door haar vingers glipten en vervaagden. Het doen van administratie, het bijhouden van de tuin, zelf boodschappen doen, een uitje of kadootje regelen, de hond maar twee keer per dag te eten geven, jezelf wassen, de tv aan- en uitzetten of zelf programma’s kiezen. Eten maken. Steeds vaker doolt de zorg voor mama ’s nachts door mijn hoofd. Steeds vaker heeft ze een kleine bijsturing nodig, word je gebeld, is er de verslagenheid van het verlies van de controle.
Koffiedrinken bij de Herbergier
Het gesprek moest een keer gehouden worden. ‘’Mam, je hebt zo’n enorme vrijheidsdrang en ooit, misschien nog ver weg hoor, zal je misschien niet meer goed voor jezelf kunnen zorgen. Ja, nu kan je dat nog prima, dat weet ik maar ooit…. Mam, wacht… luister! En als dat dan zover is, dan zou ik willen dat je ergens kunt wonen waar ze zien hoe jouw ziel verlangt naar buiten en vrijheid. Ja, ik weet het van je vader en niet opgesloten willen worden maar mam, luister. Ik heb denk ik wel een plek gevonden die misschien echt bij je kan passen, bij jouw vrijheidsdrang. Zullen we een keer koffiedrinken bij de Herbergier? Dan heb je het kunnen zien, nu, nu je nog goed bent? Zal ik dat eens vragen?’’
“Voor ons is het een enorme geruststelling
dat mama op zo’n fijne plek woont.”
Na de eerste keer koffiedrinken volgde er nog een bezoek. Mam voelde zich redelijk op haar gemak, en we zagen wat een prachtig liefdevol thuis de Herbergier biedt. Uiteindelijk viel alles op het juiste moment op zijn plek en na heel veel geregel voor de juiste zorgzwaarte, en alle administratieve zaken die geregeld moesten worden, woont mama sinds vorige zomer bij de Herbergier.
Mam zit goed in haar vel, is wat kilootjes aangekomen door het heerlijke eten en alle goede zorgen – ze was een beetje mager toen ze er kwam – en voor ons is het een
enorme geruststelling dat mama op zo’n fijne plek woont.
Dochter van een bewoner in Herbergier Tilburg
Hemel op aarde
Als je de Herbergier leert kennen weet je dat het bestaat:
Hemel op aarde.
Het valt niet makkelijk in woorden te vatten wat de Herbergier „herbergt“ zeg maar. Wat een geluk dat iemand ons opmerkzaam maakte op het bestaan ervan. Het is voor geen enkel mens makkelijk om de regie uit handen te geven, maar de Herbergier maakt het wel heel aangenaam en makkelijk voor de mensen om het te doen. Ik heb enige mensen zien binnenkomen en gezien hoe snel ze zich kunnen overgeven omdat de liefde en zorg zo allesomvattend is en de sfeer in huis zo fijn is. Onze moeder heeft er vier jaar gewoond en omdat ik in Duitsland woonde kwam ik een keer in de maand twee nachten logeren. 48 uur dus. Ik kan het iedereen van harte aanbevelen. Want dan begin je het te snappen. Dat betekent dus ook, het hele programma mee draaien.
Ik herinner me nog heel goed die eerste keer: Ik kwam naar beneden in de ochtend en het leek wel een luxe hotel. Elke bewoner kon opstaan wanneer die wilde ( naar bed gaan trouwens ook) en beneden wachtte iemand hen heel liefdevol en zorgzaam op. Wat wilt u eten mevrouw/meneer ? Glaasje verse jus d’orange? Thee of Koffie? Eitje erbij? Het ontbijt duurt ook altijd van 7 tot soms wel half 12. Daarna gaan sommige bewoners terug naar hun eigen kamer, maar de meesten zetten zich aan de andere kant van de mooie grote kamer op de bank met de krant of wat dan ook. Rondom de klok is er verzorging van eten en drinken maar ook van allerlei andere behoeftes. Een arm om je heen, een praatje maken, iemand die even heel verloren is even weer gerust stellen …..
En dan het entertainment programma. Aanvankelijk keek ik echt mijn ogen uit, later kende ik het, maar mijn bewondering en dank werden er nooit minder om. De Orgelman die voorbij komt, of een heuse pizza bakker met een mobiele oven op het terras, concerten van de Refreintjes, van kinder klasjes, bezoek van kinderen die met de bewoners tekenen. ( Mijn lieve moeder liet me eens een tekening zien die ze ingekleurd had en zei vol trots: Kijk dat heeft dat meisje me net geleerd. Ik ben helemaal binnen de lijnen gebleven!!! Zo ontroerend), een paar clowns die langs komen. We hebben zelfs een keer samen meegedaan aan afrikaanse dans, compleet met stro rokje. We are bek af maar heel voldaan.
Maar werkelijk, je kunt het zo gek niet bedenken of het gebeurd in de Herbergier. Een dans middag met iedereen. Onvergetelijk, een middag met bezoek van allerlei dieren; poezen, konijnen, kippen ……. Of met de bewoners naar de Efteling. Daar was ik helaas nooit bij, evenals bij bezoeken aan het lokale textiel museum of concerten. De kerstkoren die langs kwamen en het grote kerst diner op tweede kerstdag met alle bewoners en enkele familie leden van een ieder, dat was een pracht gebeuren. Even waren we een grote familie. Daar leerde ik ook andere dochters en zonen kennen wat erg fijn was. Dat geeft herinneringen om te koesteren.
En eerlijk is eerlijk. Regelmatig zat ik in de auto vanuit Keulen en had helemaal geen zin om mijn vrije dagen bij mijn moeder door te brengen. Maar keer op keer gebeurde hetzelfde. Het was alsof ik in een warm bad stapte zodra ik binnenkwam. Langzaam kreeg ik ook veel meer kontakt met de andere bewoners en genoot er ook van spelletjes met hen te doen en vooral om ze steeds weer voor te lezen uit hetzelfde boekje van Toon Hermans. „De taal van de lach“. Voor hen was het elke keer weer nieuw en ik genoot net zo hard als zij. Of samen oude liedjes te zingen aan tafel. Dikkertje Dap of de Klok van Arnemuiden.
Een ander groot geschenk van de Herbergier is de duo fiets. Wat hebben we daar samen van genoten en niet alleen wij. Het is zo’n feest voor de oudere mensen om nog eens de wind in de haren te voelen en niet altijd in die langzamer rolstoel of afgesloten auto te zitten of in hun eigen slakkegangetje met de rollator op pad te zijn. Ik zag ze stralen die gezichten op de fiets.
Ook de avonden waren vaak heel gezellig en intiem. Samen kijken naar Zwiebertje b.v. Daar genoot iedereen van, of naar natuurfilms en natuurlijk naar Andre Rieux ( altijd prijs). We hebben zelfs een keer twee uur naar Herman van Veen gekeken. Ik genoot mee.En jawel hoor, dan komt er weer iemand voorbij met een hapje en een borreltje voor wie dat wil. Een echt 5 sterren hotel. En als er iemand tot half 1 op wil blijven, dan is dat geen enkel probleem en als die dan s morgens ontbijt op bed wil: Natuurlijk mevrouw/ meneer…..en er wordt een mooi dienblaadje klaar gemaakt.
En er is nog iets wat de Herbergier zo bijzonder maakt: Er zijn geen gesloten deuren. Er staan geen nerveuze of onrustige bewoners aan de deur te rammelen omdat ze eruit willen. Deze vrije struktuur maakt een gigantisch verschil met de reguliere zorg. En ….. natuurlijk raakt er wel heel af en toe iemand even „kwijt“, dat is het risico. Als kinderen moet je wel bij aankomst een akkoord ondertekenen dat de bewoners kunnen „ontsnappen“ of van de trap af kunnen vallen. In die vier jaren dat wij er kwamen is dat nooit gebeurd gelukkig en liep alles altijd goed af. Die open deuren maken het verschil tussen een thuis en een tehuis.
Maar waar de Herbergier werkelijk voor staat hebben we pas begrepen toen onze moeder op het punt stond te sterven. Drie dagen lag ze op haar sterfbed, drie dagen was ik continue bij haar en zag hoe de ene medewerker na de andere afscheid van haar kwam nemen. Vaak was het op hun vrije dag of zelf in hun vakantie!!! Niet zelden vloeiden er tranen. Zo ontroerend om te zien dat de medewerkers zo’n diepe band aan gaan met de bewoners. Let wel ze heten bewoners en niet patienten!! Eerst dacht ik nog dat ze bijzonder aan mijn moeder gehecht waren maar al gauw hoorde ik dat dit de norm is. Ook bij het Afscheid waren er maar liefst acht medewerkers aanwezig en nog enkelen meer waren gekomen als ze gekund hadden. Zonder die diepe band tussen medewerkers en bewoners zou het ook niet mogelijk zijn hen zo te verzorgen. De medewerkers hebben nooit een koffie of thee pauze, ze drinken die in de huiskamer samen met de bewoners. Net zoals hun maaltijden. Die eten ze ook samen met iedereen.
Hoed af, is niet genoeg gezegd. Dank je wel komt niet in de buurt. Tranen in de ogen van dankbaarheid zeggen het misschien een beetje. Een diepe buiging of eerbetoon misschien ook weer een stukje meer.
Kortom mijn zus en broers zijn het roerend met elkaar eens: Daar zijn geen woorden voor.
Als het in je vermogen is, breng je vader of moeder naar hen toe. Iets beters kunnen wij je niet wensen.
In diepe dank en liefde
Loets, Rani, Marcel en Erik Willems
Kinderen van Eus Willems
Laatst las ik op het schoolbord wat nog altijd in de gang hangt en waar regelmatig iets nieuws op verschijnt:
"Met stenen bouwt men een huis met liefde een thuis"
Geplaatst op 28 augustus 2020
Wil in Tilburg
Ons moeder woonde in oktober 2016 nog zelfstandig in Valkenswaard met matige cognitieve problemen en lichte fysieke beperkingen. Ze liep met een rollator. De thuiszorg bezocht haar dagelijks voor ondersteuning bij ADL, toediening medicatie en een praatje. Wij, haar kinderen, hadden het idee dat ze sinds het overlijden van onze vader wat vereenzaamde. Toch was het idee dat ze zich zou laten opnemen voor moeder ondenkbaar en onbespreekbaar. Toen ze op een avond viel en haar arm brak was opname in het ziekenhuis noodzakelijk. Vandaaruit belandde ze op een gesloten afdeling om te revalideren. Wij schrokken enorm van de beperkte kwaliteit van de zorg aldaar. Moeder leek er zelf niet altijd last van te hebben, maar wij vonden het naar om te zien dat het er ongezellig en rumoerig was, dat moeder er vaak slecht verzorgd uitzag en dat de zorgmedewerkers zelden te vinden – laat staan aanspreekbaar – waren op de afdeling. Toen duidelijk werd dat moeder niet terug naar huis kon, zijn we op zoek gegaan naar een plek met meer zorg en aandacht voor moeder dan hier. Op onze speurtocht deden we ook de Herbergier Tilburg aan, niet eens dichtbij huis, waar de rust en de ambiance – wat een prachtig oud schoolgebouw en zo dichtbij het centrum - ons zeer positief stemden. Hoewel er niet direct plaats was, deed een oriënterend gesprek met zorgondernemer Patrick ons sterk vermoeden dat we de juiste plek gevonden hadden. Er was meteen een wederzijdse klik tussen de zorgondernemers en ons - moeders kinderen - en later, toen er volkomen onverwacht tóch op korte termijn een kamer vrijkwam, niet minder tussen het huis en ons moeder.
Het vertrouwen dat we voor mam een geweldig (t)huis hadden gevonden, bleef groeien. Als we op bezoek kwamen troffen we haar regelmatig aan in een luie stoel op haar prachtige kamer, waar ze wat doezelde en de rust en geluiden uit huis en tuin tevreden in zich opnam. Vaak was ze in de woonkamer te vinden waar ze zicht baar genoot van de aandacht van medebewoners en medewerkers. Met de dag zag ze er verzorgder uit en oogde over het algemeen ontspannen en voldaan. Met enige regelmaat hoorden we dat moeder door een medewerk(st)er één-op-één op sleeptouw was genomen. Voor een wandeling, een lunch, een uurtje winkelen of een lekker stukje (duo-)fietsen. Het was mooi om te zien hoe moeder een speciale band ontwikkelde met medewerkers die haar op haar intellectualiteit, gevoeligheid en gevatheid wisten aan te spreken en uit te dagen. Onder meer via Facebook werden we op de hoogte gehouden van activiteiten waaraan moeder met zichtbaar plezier deelnam en die vaak aansloten bij haar (vroegere) belevingswereld en belangstelling. We werden bovendien zelf ook uitgenodigd voor diverse activiteiten.
De medewerkers van de Herbergier Tilburg leken naast op hun zorgkwaliteiten stuk voor stuk geselecteerd op hun hartelijke, warme karakter - ook voor de familie en andere naasten. Dat maakte dat wij ons er zelf ook een beetje thuis begonnen te voelen. De altijd enthousiaste ontvangst, de steevaste uitnodiging om mee te eten, de mogelijkheid er te slapen, de ruimte om ons in huis en keuken vrijelijk te begeven en de persoonlijke belangstelling troffen ons keer op keer weer aangenaam.
Toen mam, bijna twee jaar na haar komst naar de Herbergier, ziek werd en naar het ziekenhuis ging, waren we ontroerd door de niet aflatende betrokkenheid van de medewerkers van de Herbergier en de inzet van het voltallige personeel om moeder na een week terug te halen naar de Elzenstraat en haar, met hulp van buitenaf, alle nodige (extra verpleegtechnische) zorg te garanderen die ze nodig zou hebben om te herstellen of haar laatste fase door te maken.
Met haar overlijden in de beschutting van haar vertrouwde, warme zorgomgeving hebben we ook afscheid moeten nemen van de Herbergier Tilburg. Dat voelt vreemd. De door Patrick en Marie-Hélène geïnitieerde herdenkingsbijeenkomst voor moeder – met ons, alle bewoners en andere belangstellenden – hebben we ervaren als de waardige afsluiting van een bijzondere periode voor ons gezin, waarin we zeker wisten dat onze dierbare moeder in goede handen was. We willen de Herbergier Tilburg – zeker zolang Patrick en Marie-Hélène nog aan het roer staan – dan ook van harte aanbevelen.
Familie de Wit
geplaatst in april 2019.
Herbergier Tilburg, het thuis van Nettie Bierings-van Ierland.
Herbergier Tilburg herbergt ons moeder de laatste jaren van haar leven. Ze zag daar erg tegenop om haar huis uit te gaan. Het was zo vertrouwd. "Jullie bergen mij op", zei ze. Of ze het zelf in de gaten had hoe het met haar was is een vraagteken. Ze liet niet veel van haarzelf zien . Alles verwerkte ze zelf. Ze had zo haar eigen visie. En ze wilde haar onafhankelijkheid niet verliezen. Dat wil toch ieder mens.
De grote dag brak aan. Ze ging verhuizen naar de Herbergier.
Tot onze verbazing ging de overgang voorspoedig en voelde ze zich snel thuis. Ze had een mooie kamer. Allemaal haar eigen spullen om zich heen. Alles werd voor haar gedaan en ze hoefde nergens voor te zorgen. Natuurlijk mocht ze meehelpen met koken of ander kleine klusjes, maar ze koos ervoor om lekker niks te doen en zich lekker te laten verzorgen. En niet te vergeten haar 2 zonen om de hoek. Dat gaf ook een veilig gevoel. De andere kinderen kwamen haar ook regelmatig opzoeken. In het begin zat ze veel op haar kamer. Ze keek veel t.v en dan vooral sport. Ze ging laat naar bed en stond ook laat op. Niemand maakte daar een punt van. Ze had de vrijheid om dat zelf te beslissen. Dat is zo fijn aan de Herbergier. Ze kon gaan en staan waar ze wilde. Wel even doorgeven. Als ze opgehaald werd om bij een van haar kinderen te gaan eten Wij mochten ook mee blijven eten. Alles even ontspannen. En heel toegewijd personeel. Altijd tijd voor een praatje en je voelde de betrokkenheid. Je kwam daar thuis.
Er werd ook veel georganiseerd. Koren, dieren, optredens, dansen, knutselen, spelletjes. De schouwburg kwam thuis. Niemand hoefde weg.
Toen kwam de grote verrassing . Er was een mooie schone heer . Die had ze in het vizier. Ze werd verliefd op Cas. Ze zag er zo stralend uit en die 2 genoten van elkaar. Er kwamen zaken naar boven die ik nog nooit had gezien of meegemaakt. Ze glunderde.
Toen Cas gestorven was, zat ze veel beneden. Het lopen ging moeilijker en ze kon niet meer in de auto stappen en ook met haar naar buiten gaan nam af.
Na de val in December 2017 brak ze haar heup en ging het snel bergafwaarts. Die laatste maand was voor haar en voor ons erg moeilijk.
Ze heeft in de Herbergier een heel goed leven gehad.
Wij willen iedereen bedanken die zo goed voor haar gezorgd heeft.
Groeten Marie- José.
Geplaatst op 2 maart 2018
Eveline Ros
Nu net ruim een jaar geleden kwam mijn moeder, Eveline Ros, wonen bij de Herbergier. Ze zou per 1 maart haar intrek nemen in haar appartement, maar ruim 2 weken daarvoor werd ze getroffen door een tia. Ze kwam in het ziekenhuis terecht en daar werd ontdekt dat mijn moeder een uitgezaaide kanker had. Ze kon niet meer thuis wonen. Ik belde Patrick met lood in mijn schoenen, maar hij zei meteen: "Nou, dan breng je haar toch hier! We hebben een logeerkamer, daar kan ze terecht, totdat jullie het appartement klaar hebben." Wat een warme en hartelijke ontvangst! Mijn moeder heeft het fijn gehad bij de Herbergier, ze voelde zich thuis. Ongelooflijk eigenlijk dat ze zo goed accepteerde dat ze niet meer op zichzelf kon wonen. Ook onze 3 kinderen vonden het fijn om bij haar te komen. Voor hen werd het bij de Herbergier langzaamaan een tweede thuis. Heerlijk om zo vaak bij hun oma op bezoek te gaan, die altijd toch best een eind weg gewoond had. Het is niet altijd makkelijk geweest, de omgang met mijn moeder. Steeds was het de vraag: is ze 'eigenwijs', wil ze de regie moeilijk uit handen geven of is ze gewoon heel ziek van de kanker en wil ze daarom niet meedoen en eten? En iedere keer waren de medewerkers van de Herbergier weer bereid om met geduld en aandacht naar haar situatie te kijken. Het heeft helaas maar 6 weken mogen duren, toen overleed mijn moeder. Ook dat proces is met liefde en betrokkenheid voor ons en voor mijn moeder begeleid vanuit de Herbergier. Nog iedere dag denk ik aan die periode, aan de dagelijkse bezoeken. Natuurlijk met verdriet om het verlies van mijn moeder, maar ook met dankbaarheid dat ze de laatste weken van haar leven zo dicht bij ons mocht wonen .
Annemieke Wiedenhof,Tilburg
Geplaatst op maandag 13 maart 2017
mijn vader
Het is alweer een poosje geleden dat mijn vader in de Herbergier woonde. Hij heeft van 16-01-2016 tot 23-05-2016 bij jullie gewoond. Ik denk nog regelmatig terug aan de warme, persoonlijke benadering waarmee jullie (alle medewerkers) mijn vader tegemoet traden. Mijn vader had vrij specifieke wensen om vooral autonoom te kunnen blijven en liet zich soms niet makkelijk ”lezen”. Toch is het jullie in die korte periode dat mijn vader bij jullie was, gelukt om stapje voor stapje zijn vertrouwen te winnen. Jullie lieten de regie zoveel als mogelijk bij hem, maar waren wel duidelijk waar de grenzen hierin lagen. Het lukte zelfs om hem te verleiden om zich steeds vaker beneden tussen de mensen te begeven en mee te doen aan een activiteit. En om hem stukje bij beetje de nodige zorg te laten accepteren, zoals douchen en persoonlijke verzorging. Ik heb de samenwerking met de medewerkers als zeer prettig ervaren. Het was fijn om samen met Desiree mee te mogen denken in een plan van aanpak rondom het douchen en de algehele lichamelijke verzorging. Zelf voelde ik mij altijd zeer welkom, er werd ook altijd de tijd genomen als ik vragen had of even wilde overleggen. Ik heb ervaren dat alle bewoners in de Herbergier op maat worden benaderd. Er zijn met regelmaat activiteiten, afgestemd op de persoon of op een klein of groter groepje. Er worden diverse uitstapjes georganiseerd, ook in klein of iets groter verband. De bewoners genieten hier echt van. Mensen worden uitgedaagd om zinvol bezig te zijn en om mee te doen met de dingen van alledag zoals boodschappen doen, opruimen, koken, tafel dekken. Jammer dat mijn vader maar zo kort in de Herbergier heeft kunnen wonen; eigenlijk was hij nog maar net echt gewend aan zijn nieuwe woonomgeving; Ik had hem nog wel een rol zien vervullen in het bijwerken van het boodschappen kasboek of iets dergelijks. Hij overleed plotseling aan de gevolgen van een longontsteking. Ik vind het fijn om contact te houden door zo nu en dan wat voor de Herbergier te kunnen betekenen. Bij bijzondere gelegenheden komen koken bijvoorbeeld.
Hartelijke groet, Els Erkens
Geplaatst op woensdag 8 maart 2017
Drie dagen stage bij Herbergier Tilburg
Stage Herbergier Tilburg 25 februari 2017 Wat hebben drie dagen stage bij de Herbergier Tilburg mij geleerd? Sinds enkele maanden oriënteren mijn man en ik ons op mogelijkheden om als zorgondernemer aan de slag te gaan in de kleinschalige ouderenzorg. De Herbergier is een initiatief dat onze aandacht trok, omdat de visie op zorg past bij wat wij belangrijk vinden. Bij een Herbergier woon je als zorgondernemer samen met een groep mensen met geheugenproblemen. Dat klinkt interessant, en uitdagend. Maar ik ben al jaren niet meer actief in de zorg? Hoe weet je of je de zorgsituaties goed kunt hanteren? En hoe houd je overzicht over de zorgbehoeften van bewoners en kwaliteiten van medewerkers? Een driedaagse stage bij de Herbergier in Tilburg was het antwoord op mijn vragen. Vol verwachting en met honderdduizend vragen in mijn hoofd reisde ik vanuit Deventer af naar Tilburg. En ook een beetje zenuwachtig! Welke bril zou ik opzetten? Mijn donkere bril waardoor ik overal problemen zou zien, die ik met mijn beperkte kennis van zorgondernemerschap niet kan oplossen, of mijn roze bril waardoor ik alleen de leuke kanten van het ondernemerschap zou ervaren? ‘Dan maar geen bril’, bedacht ik me, ‘laat het maar gewoon op je afkomen”. Eenmaal binnen de muren van de Herbergier voelde ik me welkom en opgenomen in de dagelijkse bedrijvigheid van een huis met gewone oude mensen. Gewoon, omdat ze bij de Herbergier een normaal leven leiden, zoals ze dat gedaan zouden hebben als ze niet afhankelijk waren van zorgondersteuning. Op hartelijke wijze werd ik ontvangen en mocht ik alles zien en vragen wat ik wilde. Wat ik zag overtrof mijn verwachtingen: Bij de Herbergier in Tilburg zag ik belevingsgerichte zorg op een natuurlijke manier in praktijk gebracht. Vol aandacht voor de persoonlijke wensen van bewoners, aandacht in het hier-en-nu, op een moment waarop de bewoner dat prettig vindt. Uit niets bleek mij dat medewerkers gebukt gingen onder werkdruk, terwijl er toch echt 17 bewoners verzorging nodig hebben. Ik zag duidelijk dat de medewerkers ervan uitgaan dat alle bewoners uniek zijn. Iedereen kon doen wat hij prettig vindt. Met de ene bewoner werd een spelletje gespeeld, terwijl 2 andere dames de hond uit lieten. Samen met een medewerker bekeek iemand een prentenboek, terwijl bij een andere dame de nagels werden gelakt. ‘s Avonds nam een medewerker uitgebreid de tijd om samen met een bewoner een fotoboek te bekijken. En mevrouw genoot hier zichtbaar van. En dat allemaal met op de achtergrond een rustig muziekje en de geur van een heerlijke spruitjes/curry stamppot die door een vrijwilliger werd klaargemaakt. Het voelde aan als een gewoon huislijk gebeuren. Met twee A-viertjes vol aantekeningen ging ik terug naar het Oosten, vol inspiratie om mijn ervaringen om te zetten in een vers ondernemingsplan. Waar had ik me zorgen om gemaakt? Bij De Herbergier in Tilburg heb ik ervaren dat medewerkers die verzorgen met hoofd, hart en handen, oprecht het verschil maken tussen echte belevingsgerichte zorg en zorg die daar slechts lippendienst aan bewijst. Lieve mensen van de Herbergier Tilburg, Patrick en Marie-Helene, ik wil jullie heel erg bedanken voor deze leerzame en ook zo prettige ervaring.
Judith van der Sande Deventer
Geplaatst op zaterdag 25 februari 2017
Foto's
Lieve mensen van de herbergier. We zijn al weer bijna 1 jaar verder nadat Tijn zijn vader overleed. Laatst even binnengelopen bij jullie en nu weer de foto's op de site gezien. Gelukkig is er nauwelijks iets veranderd. Ja, andere gasten en ook bekende gasten. Fijn dat het allemaal zo mooi doorgaat. Wij hebben en hadden er een goed gevoel over. Ga lekker zo door.
Gertie Veldhoven
Geplaatst op zondag 27 november 2016
Vader Jan
Beste Herbergierfamilie. Na slechts een korte tijd is, door ongelukkige omstandigheden, mijn vader, Jan van Neerven alweer vertrokken bij de Herbergier. In deze korte periode heeft hij er helaas geen thuis kunnen vinden. Wij zagen hem wanhopig zoeken naar iets dat hij nooit meer zal kunnen vinden. Zelfs in zijn eigen huis vond hij dat al niet meer. Wij troosten ons met de gedachte dat de man die mijn vader eens was, de Herbergier een fantastische plek zou hebben gevonden. Ik hóór het hem gewoon zeggen. Wij, zijn kinderen, kleinkinderen en overige familie, zagen in elk geval een bijzondere plek. De gezellige sfeer, openheid en Brabantse gemoedelijkheid spraken ons enorm aan. Maar bovenal willen wij langs deze weg onze bewondering uitspreken voor staf, personeel en vrijwilligers van de Herbergier. Complimenten voor het schier eindeloze geduld en respectvolle bejegening van jullie gasten. Wij zijn blij dat we daarmee hebben mogen kennismaken. Grote dankbaarheid is op z`n plaats. Mede namens kinderen, kleinkinderen en overige familie, Ruud van Neerven
Ruud van Neerven Eindhoven
Geplaatst op vrijdag 20 mei 2016
recensie
In februari 2015 is mijn vader verhuisd naar De Herbergier. Hij was niet meer in staat om – zelfs met alle ondersteuning van thuis- en mantelzorg – zelfstandig te wonen. De behoefte aan professionele zorg werd alleen maar groter, dus we besloten dat het het beste was wanneer hij zou gaan verhuizen naar een kleinschalige woonvoorziening. We waren erg gelukkig dat hij terecht kon bij De Herbergier. Hij was het er aanvankelijk niet mee eens om te verhuizen, maar in een hele korte tijd wilde hij niet meer anders. Hij werd met aandacht en liefdevol ontvangen. We hadden zijn kamer zoveel als mogelijk ingericht als in zijn ‘eigen’ huis, dus de overgang was in die zin een geleidelijke. Hij is altijd erg op zichzelf geweest en kon zich altijd prima zelf vermaken. Dat werd door de medewerkers van De Herbergier gerespecteerd. Ze zijn altijd op zoek geweest naar een mooie balans tussen hem uitnodigen om in de woonkamer te komen én hem op zijn eigen kamer te laten wanneer hij dat heel nadrukkelijk aangaf. Soms wisten de medewerkers hem te overtuigen er mee op uit te gaan, dat deed hem dan meestal goed. Als familie hebben we de medewerkers van De Herbergier ervaren als werkend vol aandacht en liefde en dat alles met respect voor mijn vader. In december 2015 is hij overleden en de zorg en aandacht van alle medewerkers in zijn laatste dagen was hartverwarmend. Met volle overtuiging raden we De Herbergier aan. Gerton Heijne, Tilburg
Gerton Heijne Tilburg
Geplaatst op donderdag 7 april 2016
foto, s
Zit net de foto, s te bekijken van de nazomer heerlijk om te zien wat jullie allemaal ondernemen ik zie mijn vader Cas toch vaak met een lach op zn gezicht en dat doet goed hem zo te zien. Het is voor ons moeilijk hem vaak te bezoeken maar zo blijft hij toch dichtbij. Dikke duim omhoog voor iedereen van de Herbergier die dit toch maar doen en mogelijk maken, bedankt! Anjo Hendriks
Anjo Hendriks Nieuwkoop Wassenberg Duitsland
Geplaatst op dinsdag 27 oktober 2015
De Herbergier; een avontuur
In April 2012 stapte onze moeder, Truus Bruggeman, voor het eerst de Herbergier in Tilburg binnen. Een avontuur voor alle betrokkenen. Een avontuur vooral voor onze moeder die noodgedwongen haar zelfstandigheid moest inleveren. Een avontuur voor ons, haar kinderen, omdat we toen echt nog niet wisten wat we van de Herbergier konden verwachten. En tenslotte een avontuur voor de leiding en het personeel van de Herbergier die een nieuwe zorgformule in praktijk zouden moeten brengen. In April 2015 overleed onze moeder. Tijd om even terug te kijken hoe dat avontuur is begonnen en hoe het voor onze moeder en voor ons is geëindigd. Voor onze moeder is haar tijd in de Herbergier een zegen geweest. Ze heeft veel aandacht, zorg en liefde in de Herbergier mogen ontvangen. Desondanks uitte zij steeds, zelfs tot op het laatst, de wens om weer naar huis te gaan. Maar als je vroeg hoe het ging zei ze altijd: "Ik heb het goed hier, ze zijn allemaal lief voor mij en ik hoef maar iets te vragen en er wordt voor gezorgd". Voor ons, haar kinderen, bleek de Herbergier vooral ook een veilige omgeving te zijn omdat er vrijwel altijd verzorgenden in haar directe omgeving waren, die onze moeder letterlijk en figuurlijk opvingen als zij het moeilijk had. Die, zolang dat nog kon, met haar leuke dingen deden en die zorgden voor een breed scala aan activiteiten binnenshuis- of buitenshuis, maar die vooral lief en zorgzaam voor haar waren. Vaak was dat niet gemakkelijk met name toen, in haar laatste periode, haar lichamelijke conditie sterk verslechterde. Het was voor ons goed dat ook wij bij de wijze waarop zij verzorgd werd steeds sterk betrokken waren. Heel nadrukkelijk was dat aan de orde in de laatste fase van haar leven. Er moesten moeilijke keuzes worden gemaakt; daarover intensief overleggen was noodzakelijk en daar gezamenlijk afspraken over maken bleek vanzelfsprekend. Het avontuur aan de zijde van de leiding en het personeel van de Herbergier kunnen wij als sterk betrokkenen buitenstaanders niets anders dan als geslaagd betitelen. Na enige aanloopperikelen staat er nu een zorginstelling die uitstekend functioneert en die sterk leunt op een goed doordacht zorgconcept. Wij zouden zonder terughoudendheid de Herbergier Tilburg aan eenieder, die een dierbare in vergelijkbare omstandigheden verzorgt, aanbevelen. Op 28 April 2015 overleed Truus Bruggeman, onze moeder.Op gepaste wijze hebben we samen met personeel van de Herbergier en met de betrokken huisartsen haar in haar laatste uren mogen bijstaan. Bij alle verdriet geeft dat ook dankbaarheid. Na de crematie hebben we in de Herbergier samen met de andere gasten, met de verzorgenden van de Herbergier en met vele anderen, ieder op zijn eigen wijze, stil mogen staan bij haar leven en haar dood. Een sfeervol en waardig afscheid. Na iets meer dan drie jaar nemen ook wij afscheid ven de Herbergier: meer dus dan een avontuur. Bedankt, namens haar kinderen. Gonneke en Ger Roozendaal en Wil Bruggeman
Ger Roozendaal Breda
Geplaatst op woensdag 19 augustus 2015
Bedankt
Ons Moeder, Gerry Bruers Ik weet nog de eerste avond dat ik met ons moeder beneden televisie ging kijken tussen de andere bewoners, een registratie van een optreden van het orkest van André Rieu. Ik zag er heel erg tegenop, vooral voor ons moeder. Ze woonde al twee weken in de Herbergier en we waren nog geen moment van haar zijde geweken. Maar we moesten haar los laten en overdragen aan de zorg van de Herbergier. Het viel me zwaarder dan toentertijd mijn eerste kind voor het eerst in de crèche achter te laten. De mensen van de Herbergier zagen ons de keuken in lopen, leiden ons meteen naar de bank. Het beste plekje was voor ons nog vrij. Er werden nog wat kussens bij gehaald omdat ons moeder zo klein is, zodat ze toch comfortabel kon zitten in die grote bank. En daar zaten we dan, zoals vroeger thuis, gezellig naast elkaar, het werk klaar, onze handen met handcrème ingesmeerd, tv te kijken. Ze was helemaal ontspannen en zat naar de muziek te luisteren, even waren haar frustraties en verdriet verdwenen. Ik kon eindelijk tot rust komen. Ik heb die twee uur daar in de huiskamer alleen maar rond zitten kijken. Ik was helemaal ontroerd. Ik werd overvallen door een sensatie van geborgenheid, sociale schoonheid. Zo oprecht en gemeend als er met de bewoners om werd gegaan. Een jonge gast van midden twintig zat op zijn gemak de nagels te verzorgen van een van de bewoonsters, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Een dame lag veilig als een baby in de armen van een vrijwilligster. Een man zat mee te dirigeren, een vrouw met twee Efteling poppen naast haar wilde steeds naar huis en werd met veel geduld getroost omdat het nu echt veel te laat was om nog de straat op te gaan maar dat ze haar morgenvroeg meteen naar huis zouden brengen. Ik heb een aantal keren moeten slikken. Ik ben die avond thuis gaan slapen met een gerust hart en dat gevoel is al die tijd gebleven. Het laatste jaar van haar leven hadden we niet fijner kunnen afsluiten dan in en samen met de mensen van de Herbergier. Karin Bruers
K. Bruers oisterwijk
Geplaatst op maandag 6 juli 2015
Op naar de 102 !!!!
Afgelopen week weer een verjaardag gevierd, Pa werd 101, dus op naar de 102 !!!!! Na een middagoptreden van "de refreintjes" werden er 101 asperges door een superkok bereid, en kon Pa aan zijn favoriete culinaire maaltijd beginnen. Zoveel huiselijkheid en warmte!! De ideale manier om oud te worden, in je eigen waarde, met optimale zorg.
Tijn Verhoeven Veldhoven
Geplaatst op zondag 19 april 2015
Mijn schoonvader Wim van Brederode
Mijn schoonvader is recentelijk overleden. Jaren voordat mijn schoonvader in de Herbergier kwam wonen werden wij geconfronteerd met een man die niet meer voor zich zelf kon zorgen maar de ernst van de situatie niet in zag. Bij het zoeken naar een woonomgeving waar hij zich thuis zou voelen las ik toen een stukje in de krant dat er een Herbergier in Tilburg zou komen en werd ik geïnformeerd over een manier van zorg en wonen voor mensen met een geheugenstoornis die aansluit bij de bewoner en dus uit gaat van dat individu en niet vanuit een organisatie waar iemand maar in moet passen. Ik heb hem wel aangemeld voor de Herbergier maar het zou nog jaren duren voordat er echt een in Tilburg was en moest dus noodgedwongen uitwijken naar een "gewone" gesloten afdeling van een verpleeghuis. Toen we hem daar naar toebrachten zong hij het lied: “Dit is het einde dit doet de deur dicht". Mijn hart kneep samen maar ik kon niet anders. Dit schuldgevoel heeft er wel voor gezorgd dat ik de tekorten die al gauw bleken: gemis aan persoonlijke aandacht, een gewoon praatje, tijd om op zijn tempo even een spelletje te doen enz. Naast mijn eigen werk, gezin kinderen en kleinkinderen was dit een zware wissel en nog merkte ik dat het niet goed met hem ging. Zijn gedrag was vaak opstandig, hij voelde zich niet gehoord en miste zijn gewoonten. Ondanks dat ik die meerdere malen onder de aandacht bracht, ze werden niet gehoord. Na twee en half jaar dat hij daar woonde en vele schermutselingen verder las ik in de krant dat de Herbergier in Tilburg zijn eerste gast ontving. Ik liet alles uit mijn handen vallen belde maar kreeg moeilijk contact dus ben er meteen naar toe gereden en heb gesmeekt of er nog een kamer was en of mijn schoonvader daar mocht komen wonen. “Wachtlijst, nog maar een kamer maar daar komen mensen al voor kijken enz”. Toch hebben Patrick en Marie Helene de moeite genomen om de situatie van mijn schoonvader te bekijken. Er heeft een gesprek met mijn schoonvader plaats gevonden en Patrick is naar het verpleeghuis gegaan om hem ook in die situatie te observeren. Voor hen was belangrijk: kunnen wij deze man bieden wat hij nodig heeft en zou hij dan gelukkiger worden. Ik moet er bij vertellen dat er van hun uit twijfels waren maar ik heb gepraat als Brugmann en ondanks de zwaardere zorg mocht hij komen. De respectvolle bejegening, steeds zoeken naar mogelijkheden om hem te bereiken en gelukkige momenten te bezorgen heeft bijgedragen aan de goede twee en half jaar die hij hier nog heeft mogen wonen. De gasten in de Herbergier blijven mensen, die respect verdienen. Niet het rooster van de verzorgende bepaalt wat er gebeurt maar het klokje van de bewoner. 's avonds lang opblijven zodat je nog een tijd de nachtdienst voor je zelf hebt voor een gesprekje of puzzel. Zijn moment van de dag. Zijn borrel was zijn leven, 2 per dag en precies op tijd. Niet méér, ook al probeerde hij onder deze regel uit te komen. Plagend maar ook dwingend. Dat was niet altijd prettig maar samen hebben ze een modus gevonden om hem toch te bieden wat kon. Maar ook de grenzen bewaakt. Noodzakelijk voor zijn functioneren. Eten van gewoon Hollandse kost, 's morgen krentenbrood met suiker. Zijn eigen gewoonten werden weer ingevoerd en daarbij ook de rust in zijn leven.
Monique van Brederode Goirle
Geplaatst op dinsdag 7 april 2015
zingen en zo
Lieve mensen met veel plezier ben ik met sinterklaas en de kerst 'zingende zussen' bij jullie aanwezig geweest en heb bijzonder genoten. Ontroerend moment was toe ,ben zijn naam vergeten, spontaan Abay by me zong. Ook mijn moeder, zus van Cas, heeft erg genoten en het was fijn om de mensen te zien en horen genieten. Het werkelijk senioren orkest was heel leuk. Dank dat we bij jullie mochten zijn en graag kom ik (we) op een ander moment weer. Hele mooie feestdagen en een gelukkig nieuwjaar. Hetty van Beek
Hetty van Beek Tilburg
Geplaatst op zaterdag 20 december 2014
Groet vanuit Hawaii
Aloha medewerkers van de Herbergier. Vandaag jullie nieuwsbrief ontvangen. Bedankt hiervoor. Altijd fijn om iets te lezen of de fotoalbum te bekijken met nieuwe foto's waar de sfeer van de activiteiten met de gasten van het scherm afspat. Bijvoorbeeld eentje om in te lijsten.....die foto waar mijn moeder Els samen met een clown glimlachend van oor tot oor opstaat! Vanuit Hawaii wens ik jullie allemaal een gezellige decembermaand? Zie jullie weer in januari. En alvast een fijne verjaardag voor mijn moeder, geef haar maar een knuffel van mij. Tot slot wil ik jullie veel sterkte en creativiteit toewensen om alles weer rond te breien. Een lastige klus met al die bezuinigingen en transities voor 2015. In gedachte bij jullie, Hartegroet en licht, Ineke
Ineke Hermus Montfoort
Geplaatst op vrijdag 12 december 2014
Beste Marie-Hélène, Patrick en team, hartelijk dank voor jullie gastvrijheid en tijd om ons de sfeer te laten proeven van jullie Herbergier, geweldig ! Een mooi voorbeeld voor ons, wij houden contact, vriendelijke groeten, Team Herbergier Vlijmen.
Jack van Bakel Vlijmen
Geplaatst op zondag 13 juli 2014
Bezoek vanuit Belgie
Beste Patrick en Marie-Hélène. Na ons bezoek gisteren kan ik met een gerust hart zeggen dat jullie 30 maal bijzonder veel respect van ons krijgen. wij zijn fan !! Nogmaals bijzonder veel dank voor deze inspirerende uitleg groeten Willy
willy Vertongen eeklo Belgie
Geplaatst op zaterdag 1 maart 2014
ons pap cas nieuwkoop
To the staff . Thank you for taking such good of my pap . I live in new Zealand and I really enjoy all the pictures . I work for a resthome hospital and dementia secure ward . I am the maintenance engineer . I know how hard the job can be . you all have my respect and my best wishes for the new year . Keep up the great job you guys are doing . Groetjes uit nieuw zeeland
hans peter nieuwkoop parakai new zealand
Geplaatst op donderdag 23 januari 2014
Honderd jaar worden in de Herbergier!!!!!!
Minder dan honderd dagen, en dan wordt ie honderd!!! In augustus 2013 werd mijn vader bewoner van de Herbergier, hij woonde als weduwnaar tot zijn 98 ste op zichzelf, reed auto tot zijn 96 ste, kortom, zelfstandig tot het echt niet meer kon. De laatste maanden op zichzelf waren zwaar, we ondersteunden hem tot het niet meer kon, hij at alleen als we er bij bleven, en hielpen hem in en uit bed en op het toilet. toch vermagerde hij en werd hij broos. Na een korte gewenningstijd is Pa erg op zijn plek.het aangename levensritme in de Herbergier en de liefdevolle zorg doen hem goed, uitslapen kan en mag, en de regelmaat met het lekkere eten zorgen ervoor dat hij weer enige kilo's is aangekomen. Wie had vorig jaar kunnen denken dat hij nu binnen honderd dagen honderd jaar gaat worden, wij niet in ieder geval. Ieder die op bezoek gaat en Pa ziet, of verneemt hoe het gaat in de Herbergier, zegt: zo wil ik ook wel honderd worden!! wij gaan het nog meemaken, door de liefdevolle zorg en aandacht zullen we in april een feestje bouwen!!! Tijn, zoon van mijnheer Verhoeven
Tijn verhoeven Veldhoven
Geplaatst op zaterdag 18 januari 2014
Verjaardag van Els
Lieve allemaal, Gisteren 18 december de verjaardag van mijn moeder Els met elkaar gevierd. Wat heeft ze genoten van al die aandacht. s'Ochtends zelf (met hulp van dochter) wafels gebakken en uitgedeeld. 's Middags nog aanloop gehad van haar kinderen en een paar kleinkinderen. Lekker meegegeten en daarna in de huiskamer nog uit volle borst meegezongen met het koor dat kerrstliederen zong. Haar dag kon niet meer stuk. Ik heb haar alleen maar zien stralen. En daar geniet ikzelf dan ook weer zoveel van! Bedankt voor jullie liefdevolle zorg en aandacht. Heel bijzonder. Hartegroet en licht, wens jullie allemaal een gezellige Kerst en alle goeds voor 2014. dochter Ineke
Ineke (dochter van Els) Montfoort
Geplaatst op donderdag 19 december 2013
Respect en bewondering voor....
Goede morgen Herbergiers.... Onze dank voor de gastvrijheid gisterenavond. Wij zijn getroffen door de ongedwongen, huiselijke sfeer waarin de mensen hun laatste levensjaren op een aangename manier mogen doorbrengen dankzij de inspanningen van jullie en het team. Wat een verschil met de reguliere zorg. Het is te hopen dat er nog vele Herbergiers in de toekomst gerealiseerd mogen worden. Deze leef- en verzorgsituatie heeft eigenlijk ieder mens verdiend. Met een gerust hart zou ik een dierbare, als het nodig mocht zijn, ontzettend graag bij jullie laten wonen. Wens jullie heel veel succes en ben blij dat wij een steentje hebben mogen bijdragen aan jullie woongenot, in dit geval vervoersgenot, van jullie bijzondere 'gezin'. Vriendelijke groet Frankie namens De Gier Drogisterijen
Team De Gier Drogisterijen Tilburg
Geplaatst op vrijdag 26 juli 2013
Yes!
Lieve jullie, Het is gelukt!! Ze staat te pronken op de gevel. Geweldig! Het kan nu alleen maar nóg mooier worden met Maria aan jullie 'zijde'. Liefs
Ad en José Elst
Geplaatst op dinsdag 14 mei 2013
Mooi om te zien wat er allemaal kan! Chapeau
Mooi om te zien wat er allemaal kan! Chapeau.
Cor Delft
Geplaatst op maandag 25 februari 2013
‘En langs het tuinpad van mijn vader, zag ik de hoge bomen staan……’
Mijn vader woont in de Herbergier. Nog steeds raakt hij ontroerd bij het luisteren naar dit lied. Vroeger ging hij met ons naar de bossen, we telden samen de ringen in de afgezaagde boomstammen, zochten mos voor in de kerststal en met Pasen verstopte hij de eieren tussen heide en grassen. In onze tuin bloeiden de rozen tegen de schutting en achterin plantte hij een berk, de lievelingsboom van mijn moeder. En nog steeds geniet hij ervan om met ons door het Brabantse landschap te rijden Het is daarom, dat ik niet aarzel om aanwezig te zijn op de ’tuin plan’ avond, georganiseerd door de Herbergier en het buurtcentrum ‘ de Boomtak’, die een gezamenlijke buitenruimte willen gaan inrichten. Onder warm café licht zitten een aantal bewoners van de Herbergier, sommige samen met hun kinderen, enkele medewerkers van het buurtcentrum. de herbergier Patrick en de tuinarchitecte. Hoe zal ‘onze’ tuin eruit komen te zien? Want ook al zijn er verschillende belangen, er is een gezamenlijke doel: een tuin waarin een ieder zich thuis kan voelen, waar muziekoptredens zullen plaatsvinden op warme zomeravonden, waar kippen mogen scharrelen, waar in de luwte van een boom gerust kan worden, waar bloemen geplukt zullen worden voor op de piano in de huiskamer, waar jeu de boules ballen glimmend gewreven kunnen worden en mensen uit de buurt op een terras zullen genieten van een drankje en nog ……nog zoveel meer. Er lijkt geen eind te komen aan de stroom van ideeën. Het zich thuis kunnen voelen, is de basis voor vele Herbergier bewoners. Patrick vraagt hen naar dat wat zij fijn vonden in hun eigen tuin. Op een ingetogen, dicht bij de essentie liggende wijze, weten zij hun tuinbeleving te verwoorden: ‘het gras is belangrijk, daar vindt alles plaats, daar kunnen de kinderen spelen’,’ ik houd van de bloemen’, ‘de magnolia is de mooiste boom in mijn tuin’, ‘er moeten goede paden zijn’ Daarnaast zijn er het water, de geur, kleur, intimiteit, schaduw plekjes, kruiden, als elementen die niet mogen ontbreken. Het kunnen beleven van de seizoenen is essentieel. Aan de bezielende en enthousiaste toevoegingen lijkt geen eind te komen. Aan de afmetingen van de tuin wel. Het is nu aan de architecte van ‘buitenruimte voor contact’ om te gaan verbinden en om een tuin te ontwerpen waarin geleefd, gespeeld, gezorgd, gegeten, gedronken en bovenal genoten kan worden. Anke Spijkers
Anke Spijkers Tilburg
Geplaatst op maandag 29 oktober 2012
Heimwee.........
Ja inderdaad heimwee kan ik hebben naar "de Herbergier : naar de plek waar mijn moeder "Rietje "als eerste bewoonster zich zo heerlijk thuis heeft gevoeld. Hoe rijk ben je als je negentig jaar bent en je gaat verhuizen en je voelt je welkom. Je mag eigen keuzes maken, je telt mee en er is huiselijkheid. 3 Maanden heb ik als dochter mogen ervaren hoe mama vertroeteld werd door alle medewerkers van "De Herbergier " verse griesmeel werd gekookt, een lekker kopje soep, een ongekend confore met de eenvoudigste middelen. Wilde ik blijven eten? met de kinderen?altijd wordt er bij "De Herbergier "gedacht in mogelijkheden, het is een warm nest. De natuurlijkheid waarmee het gehele team aan het werk is voelt niet als een tehuis maar als een warm thuis.. Toen mama achteruit ging en uiteindelijk overleed kwam er in overleg met ons een gepast huiselijk afscheid met mooie muziek, bloemen en kaarsjes. Het waren maanden om heimwee naar te hebben, t was een mooie tijd. Hadewijch de Bruijn
Hadewijch de Bruijn Oisterwijk
Geplaatst op dinsdag 23 oktober 2012
Gefeliciteerd!
Patrick, als ("oud") docent van me, viel het me op je niet meer in de wandelgangen tegen te komen. Ik wist wel dat dit de plannen waren en het is mooi, om te zien op deze site hoever jullie zijn gekomen. Een geweldig initiatief en ik hoop dat het jullie en natuurlijk de bewoners veel geluk zal brengen maar daar ben ik van overtuigd. Heel veel succes!
Carla Nooijen Breda
Geplaatst op woensdag 29 augustus 2012
Bezoek 7 juli 2012
Het bezoek bij onze tante Truus heeft een hele positieve indruk bij ons achtergelaten. De kleinschaligheid, de persoonlijke aandacht en de vrijheid doet de bewoners zichtbaar goed. Mijn tante heeft een ruime kamer en grote badkamer. Ziet er allemaal heel goed uit. De sfeer is goed. Wij hopen dat onze tante nog een tijdje met plezier in Herbergier Tilburg zal wonen. Ze wordt in ieder geval goed opgevangen, waarvoor dank.
Elly en Trudy van Schaik Den Haag
Geplaatst op zondag 8 juli 2012
Een blik geworpen.
Afgelopen zondag hebben we gezien hoe jullie droom werkelijkheid is geworden. Het is een geweldige omgeving om zo samen te mogen wonen. Chapeau.
Annette Vroomen Maastricht
Geplaatst op woensdag 2 mei 2012
Liefs
Lieve Marie-Helene en Patrick, eindelijk zijn de deuren open en gaat jullie droom in vervulling. Jullie hebben er met hart en ziel aan gewerkt, met veel liefde en passie. Nu is het echt begonnen. We leven met jullie mee, wetende hoe het is om in deze intensieve fase te zijn. Jullie zijn kanjers van herbergiers, dat weten wij zeker. Wij zouden onze ouders met een gerust hart aan jullie toe vertrouwen. Geniet er van! Liefs.
Ad en José, Herbergier Elst Elst
Geplaatst op zaterdag 28 april 2012
suuces
Patrick-Marie-Héléne Nadat ik het in de krant had gezien,ben ik eens op de site gaan kijken.Het is echt heel mooi om zo deze mensen een fijne oude dag te kunnen bezorgen.Wens jullie echt heel veel succes toe.Werk zelf ook in een verzorgingshuis en een blij en tevreden gezicht van een bewoner daar doe je het toch voor. Annet
annet tilburg
Geplaatst op zaterdag 14 april 2012
Verhuizing en mee eten
Gisteren hebben we ons Ineke verhuisd naar de Herbergier en mochten we mee eten. Daardoor hoefden we haar niet meteen alleen achter te laten en konden we de sfeer proeven. Fijn om te zien met hoeveel geduld en respect jullie met de bewoners omgaan. Wat ons Ineke betreft, ze ging meteen mee wandelen om de hond uit te laten. Dus ik denk dat ze het er wel naar haar zin zal krijgen.
Tilly Dumoulin Krimpen aan den IJssel
Geplaatst op vrijdag 6 april 2012
Be the change you want to see in the world. (Ghandi)
Prachtig hoe jullie met jullie initiatief de wereld weer een stukje mooier en menswaardiger maken. Dankjulliewel!
Beppie Donders Tilburg
Geplaatst op dinsdag 3 april 2012
ontroerd
ik ben ontroerd over het feit dat mensen dit voor elkaar willen doen, zo hoort het, respect voor ieder mens die hier op aarde leeft. Prachtig project!
Anne-Mieke Ammann-Verhoeven Oisterwijk
Geplaatst op donderdag 15 maart 2012
Heel veel succes en genieten gewenst!
Dag Patrick en Marie-Hélène Een nieuwe mijlpaal in dit mooie en bijzondere deel van jullie leven bereikt; na lange tijd zorgvuldige voorbereidingen kan het wonen in jullie Herbergier beginnen. We wensen jullie samen met jullie team en jullie bewoners met hun naaste(n) heel veel geluk, fijn wonen en veel liefs om met elkaar te delen! Lieve groet, Bernadine
Bernadine Rosmalen
Geplaatst op vrijdag 9 maart 2012
Succes
Succes lieverds, gaat lukken met zoveel enthousiaste mensen.
Gertie veldhoven
Geplaatst op woensdag 7 maart 2012
bekijken van jullie site
ik heb jullie site bekijken het ziet er fantastich uit veel succces.
p.schilders waalwijk
Geplaatst op maandag 13 februari 2012
Mooie Site
Hai Patrick en Marie Helene, wat een mooie site! super om de foto's van de verbouwing te zien!
Michiel Rijswijk
Geplaatst op donderdag 8 december 2011
Schrijf ook in ons gastenboek
Alle velden met een * zijn verplicht.
Naam:*
Emailadres:*
Woonplaats:*
Onderwerp:*
Bericht: Plaats reactie >>