Bijna vier jaar staan Rein Bouwens en Mario Winters aan het roer van hun Herbergier in het Brabantse Oudenbosch. Het was een pittige start voor de zorgondernemers: midden in een lockdown gingen ze immers voor het eerst samen een eigen bedrijf runnen. Mario vertelt: “Zo’n coronajaar zorgt er wel voor dat je op korte termijn echt alles heb meegemaakt. Het was een snelkookpan.” Het koppel verheugt zich, nu het meeste op rolletjes loopt, nog meer de verbinding op te zoeken met de familie, de bewoners, de buurt en het dorp. Zo is Rein lid geworden van de plaatselijke harmonie en Mario sinds actief in de parochie.

“Je bent zot als je hiervoor kiest!”

Verpleegkundige Rein heeft de laatste 10 jaar als docent bijgedragen aan de opleiding van verpleegkundigen. Via een collega – die destijds de Herbergier in Tilburg aan het opzetten was – hoorde hij voor het eerst over het concept: “Ik dacht: ‘Wat is dit prachtige zorg maar je bent zot als je hiervoor kiest. Er 24/7 aanwezig zijn en er nooit van loskomen. Leuk voor iemand anders, maar aan mijn lijf geen polonaise.” Ook voor maatschappelijk werker Mario leek het een gigantische stap. “Je huis en je vaderland verlaten is als Belg is niet zo simpel en ik zat daarnaast al 21 jaar in vaste dienst.” Na verloop van tijd zijn de mannen zo nieuwsgierig geworden naar de bijzondere formule dat ze toch een kijkje gaan nemen. In Herbergier Tilburg staat zorgondernemer Patrick de Kort hen op te wachten met een ontvangstcomité van twee bewoonsters. Rein vertelt stralend: “Dan voel je de warmte, het Herbergiersgevoel en toen was het klaar. Er is niet rationeels aan, er wordt een vuurtje aangestoken.” Daarnaast vonden ze het als stel een leuke uitdaging om zo’n groot project samen aan te pakken.

De dochters zeiden: doen!

De dochters van Rein vonden het ook een mooie keuze en zeiden meteen: “Doen”! De oudste dochter was al op kamers en de andere zat in haar laatste jaar. Rein: “Wat ik wel heel lastig vond dat ik meteen na de lockdown mijn dochters bijna twee maanden niet kon zien. We zijn allemaal muzikanten dus we waren blij dat we met elkaar met kerst een concert konden geven voor de bewoners, zij het op afstand.” De verpleegkundige speelt dwarsfluit en muziek is voor hem dé manier om contact te maken met mensen. Lachend: “De harmonie was misschien niet mijn eerste keuze, maar ik heb het er uitstekend naar mijn zin.”

Meer aandacht voor het spirituele

De kleinschalige woonvoorziening is gevestigd in het voormalige broederhuis St Joseph en nog steeds zijn de originele glas-in-loodramen echte eyecatchers. Het pand maakt onderdeel uit van het rijke cultureel erfgoed van Oudenbosch. Zo ligt om de hoek de schitterende Basiliek. Ook Mario vindt het net als Rein belangrijk om je als zorgondernemer onder te dompelen in de omgeving. Voor hem was de parochie een gelegenheid om de bewoners en buurt beter te leren kennen. Onlangs las Mario voor het eerst voor bij een gebedsdienst als lector, vergezeld door een bewoonster. “Op zondag ga ik met een aantal bewoners naar de kerk. Ik vind dat er vaak te weinig aandacht is voor het spirituele.” Het zorgkoppel gunt de bewoners met dementie een zo gewoon mogelijk leven en daar hoort in Oudenbosch een kerkbezoekje bij. “In veel zorginstellingen komt de pastoor of dominee enkel naar je toe”, verduidelijkt Mario. “Wij trekken met elkaar zelf de samenleving in.”

Er echt zijn voor de bewoner

De zorgondernemers vinden het belangrijk dat er echt contact gemaakt wordt met de bewoner. En dat er gekeken wordt: wat kan hier nu op dit moment? Ook bij sollicitaties besteden zij hier uitdrukkelijk aandacht aan. Mario legt uit: “Zorgmedewerkers vertellen vaak: ‘Ik wil niet meer in die mangelmolen.’ Dan vragen wij: ‘wat denk je dat het dan betekent? Er zijn?’ Want het is niet zo evident. Wij geven medewerkers ook vaak in het begin als opdracht: pak een stoel en ga maar tussen de bewoners zitten. Of doe gewoon mee, ga maar meezingen. Het maakt niet uit of het vals is. Maar uit je rol als zorgverlener stappen en je kwetsbaar opstellen dat is nog niet zo makkelijk. Ik vind het zelf ook niet altijd makkelijk.”

Spontaan gaan fietsen met een bewoner, het kan gewoon

Het zorgkoppel vindt het belangrijk dat de bewoners zich écht thuis voelen en gezien worden. “Als ik geen zin meer heb in de kwartaalsluiting dan klap ik de laptop dicht en loop ik even bij de bewoners naar binnen, gewoon voor een kop koffie of om erbij zitten. Daar word ik nou blij van!”, aldus Rein. “Of je staat buiten en een bewoner zegt dat ie graag wil gaan fietsen. Dat kan dan spontaan. Dat vind ik het leuke aan deze job. Tussen al die doffe ellende, want die is er natuurlijk ook, zijn er toch die vele geluksmomenten die je kan creëren”, zegt Rein overtuigd terwijl Mario aan de keukentafel dit enthousiast beaamt. “Families zijn vaak zo blij dat vader en moeder in goede handen zijn. Dat is echt iets fantastisch.”

Wil je net als Mario en Rein een eigen Herbergier runnen? Meld je dan aan voor de infomiddag of een online webinar en leer meer over het zorgondernemerschap.