Foto: Tarek en zijn moeder Guusje op de dag van haar verhuizing naar Herbergier Zoetermeer.
“Ik ben heel blij dat mijn moeder haar hond Suusje mee mocht nemen. Dat heeft haar over de drempel getrokken om toch in de Herbergier te gaan wonen. Gelukkig bleek de Herbergier in Zoetermeer al heel snel als een warm bad voor aan te voelen, als haar nieuwe thuis”, vertelt Tarek Hamed. Hij is de enige zoon van Guusje.
Chaos en paniek vooraf
“Wat een chaos was het vorig jaar. Zowel in het hoofd van mijn moeder als bij mijzelf en bij de mensen om mijn moeder heen die haar een warm hart toedragen. Mijn moeder woonde nog in haar vorige huis in Alphen aan den Rijn. Het huis moest verkocht worden en mijn moeder had nog geen onderdak én zij had niet de zekerheid dat ze in de buurt kon blijven wonen en minimaal één van haar twee honden bij haar kon houden. Dat allemaal nog eens in coronatijd. Hoe anders is het nu, De Herbergier voelt inmiddels echt als haar thuis en als een warm bad voor haar.
De uitweg, maar wel even wennen
Gelukkig was er een vriendin van mijn moeder die mij wees op het concept van de Herbergier. Wat ik nog niet kende. Het heeft wat voeten in de aarde gehad. Omdat mijn moeder één van haar twee hondjes - de ander woont bij mij - mee heeft mogen nemen is zij er akkoord mee gegaan om te gaan wonen in de Herbergier. Ondanks de liefdevolle ontvangst van iedereen daar is het voor mijn moeder in het begin wel wennen geweest. Dat uitte zich in regelmatige belletjes de zij naar mij heeft gepleegd.
Vanaf het begin af aan is er alles is aan gedaan om mijn moeder het goed naar de zin te maken. Dat komt door de lieve mensen die in de Herbergier in Zoetermeer werken én die merkbaar heel begaan zijn met hun beroep. Mijn moeder heeft, deels door de aanwezigheid van hond Suusje, gelukkig alsnog vrij snel kunnen aarden. Mede omdat zij ook direct deel is gaan nemen aan alle activiteiten die binnen De Herbergier plaatsvinden. De gedachte hierachter is even mooi als éénvoudig.
Meer bewoner dan cliënt
Binnen het concept van de Herbergier worden de mensen die daar wonen zoveel mogelijk als bewoners benaderd, in plaats van cliënten. Er wordt vooral gekeken naar wat men nog wél kan en in hoeverre iemand ergens nog aan wil deelnemen. Bedenk het maar: aardappelen schillen, de was ophangen, ergens buiten peren plukken, een medebewoner ondersteunen met lopen. Het kan en mag allemaal. Dat is op het lijf geschreven van mijn moeder. Zij houdt niet van stilzitten. Al trekt zij zich soms wel graag terug op haar kleine kamer. Even een dutje doen of even de krant lezen in haar stoel naast het raam.
Gelukkig krijgt zij daar ook alle ruimte voor. Je kan namelijk aan alles deelnemen, maar het hoéft niet. Als bewoner word je vrijgelaten in wat je wel wil en of kan doen. Mijn moeder kan zodoende weer de Guusje zijn die ik als zoon ken. Daardoor verheug ik mij er ook op om elke keer weer bij haar langs te gaan. Voorheen had ik meer het gevoel naast zoon vooral ook haar mantelzorger te zijn. Dankzij iedereen binnen De Herbergier heb ik inmiddels het gevoel weer echt als ‘zoon’ te kunnen genieten van mijn moeder.”
Elke maand plaatsen wij een testimonial van familie. Wil jij ook jouw ervaring delen? Stuur dan een mailtje naar communicatie@dedrienotenboomen.nl.